3 mei 2025
De tekenen bedriegen niet. ‘Vergeet je petje niet,’ zei Mente. Ik zweeg om mijn irritatie niet te laten blijken. Natuurlijk vergat ik mijn petje niet. Vertel mij wat: zomer en winter, altijd draag ik een petje, tegen koude, tegen het felle zonlicht, tegen de regen die in mijn ogen stroomt, tegen de warmte. Ik ga niet zonder onderbroek naar buiten en zeker niet zonder petje. Ik ben niet gek! Bovendien had ik wel iets anders aan mijn hoofd: die zware fietsdrager moest weer op de trekhaak en daarbij moest ik niet vergeten mijn bidon uit de houder te halen. Dat ging allemaal goed.
Onderweg hield de vraag me bezig of ik wel een parkeerplaats zou kunnen vinden in de buurt van ons startpunt. We zouden vandaag een dagje gaan Happen en Trappen, Mente en ik. Het zou de consumptie worden van een tweetal bonnen die de kerk me ten geschenke gaf vorig jaar, terwijl ik daar niet om gevraagd had. Een cadeau van €25,= had me reëler geleken. Enfin, al die zorg was dus voor niets, want in Harmelen konden we de auto makkelijk kwijt. Toen pas was er ruimte voor het besef en de schrik andermaal een nederlaag geleden te hebben. Ik was mijn petje toch vergeten. Dat zou niet gebeurd zijn als Mente me er niet aan had herinnerd, dacht ik even, maar vervolgens ergerde ik me aan deze vervelende gedachte. Zoals ik me er ook aan ergerde dat zij zweeg dat dat me nooit overkwam, een petje vergeten, al dat begrip van een ander is ook erg vermoeiend. Tegelijkertijd wist ik weer dat ik nog maar een paar weken geleden haalde ik vergeefs de auto overhoop op zoek naar een lelijk petje dat ik een jaar of wat geleden kocht, toen ik mijn petje vergeten was. Zo stond ik me daar op die onverdiende plek in Harmelen meer dan dubbel te ergeren aan de fouten die zich in mijn herinnering en mijn groeiend inzicht opstapelden. Dat zou allemaal niet gebeurd zijn als de kerk me geen bonnen van Happen & Trappen cadeau had gedaan.
Na de eerste versnapering reden we binnen de vijftig meter verkeerd. De papieren routebeschrijving leek me niet te kloppen, maar het paarse lijntje op mijn gps stuurde me een kant op die volgens mij niet klopte. Pas ter hoogte van de A12 begreep ik dat we verkeerd zaten. Waarom had ik een paar minuten het lijntje in de verkeerde richting gevolgd?
Toen ik wilde checken hoeveel kilometer extra ons dit kostte, bleek dat mijn kilometertellertje het had begeven, maar ook drong tot me door dat ik de tripgegevens van mijn gps-apparaat nog niet had gereset. Voor de zoveelste keer!
Het vervolg van de route maakte me duidelijk dat de schriftelijke instructie met zijn vele verwijzingen naar knooppuntcijfers niet overeen kwam met mijn gps en met de werkelijkheid.
We waren al heel snel in Woerden, zo snel dat we best even het museum in konden. Ik bedoel: hadden gekund als Mente haar museumkaart niet vergeten zou zijn.
Na Oudewater, waar we het moesten doen met een schaduwplek van niet meer dan één bij één, werden we omgeleid omdat de plaatselijke gemeentedienst had besloten juist op deze dag te gaan snoeien. Zo ontbeerden we een moment van fietsen in de schaduw op deze warmste 1 mei ooit, terwijl wij door open land zwoegden.
De bij aanmelding nog beloofde hoofdmaaltijd in het hartje van Montfoort ontging ons en wat het tijdstip betreft was dat weliswaar niet echt ongunstig, maar misschien hadden we daar wel asperges gekregen en niet een bord met patat, satéstokjes en wat verse garnering. Ik kleefde al van de zonnebrandolie en nu had ik ook nog frituurvet aan mijn vingers.
In de hitte legden we al met al 46 kilometer af en toen we afgemat thuis kwamen van het fietsen in die hitte en die overdaad aan hapjes, moest ik ook nog naar de cantorij om te oefenen voor Pinsteren, terwijl het nog lang geen Hemelvaart is.