10 oktober 2025
Af en toe schrijf ik stukjes die ik vervolgens vergeet over te tikken of op de site te zetten, zoals het stukje hieronder. Dat is van 30 september dat ik schreef op de ochtend nadat Piet en Tien na ruim een maand weer vertrokken waren naar Nieuw-Zeeland.
Omdat de taxi een kwartier eerder arriveerde, gingen de laatste slokken nog snel naar binnen. Ze hadden de thee ook kunnen laten staan en ook had de taxichauffeur best een paar minuten langer kunnen wachten. Die wist zelf ook wel dat het nog geen vijf uur was. Hij was nog niet eens uitgestapt. Zo liep het dus niet met als gevolg. Om vijf uur reed er een zwarte Mercedes over de A2 met in de achterbak de koffers die bij ons in de gang hadden gestaan; op de achterbank zaten Piet en Tien.
Het gebeurde allemaal erg plotseling en snel. We waren er een beetje van in de war. ‘Ik geloof dat ik moet huilen,’ zei Mente.
Een paar uur later, de lege glazen stonden intussen op het aanrecht, een appje: ‘Hier op Schiphol alles voorspoedig verlopen. We zitten nu te wachten, met een heerlijk glaasje wijn.’ Dat is het andere uiterste.
Na hun vertrek zou ik met muzikale vriend Kees een psalm bespreken in het kader van het leerhuis Psalm met Pannenkoek. Zo gaat het ook, al heeft de gebruikelijke pannenkoek deze avond plaats gemaakt voor gevulde groentesoep. Met Piet en Tien dus maar 30 of 40 kilometer en tegelijkertijd onbereikbaar bij ons vandaan.
Vanmorgen ontbijt. Ik heb thee gezet en pak het glas dat ik gistermiddag gebruikte. Ik zou nu net zo goed de andere glazen op het aanrecht kunnen inschenken, en de beker voor Mente. Die lijken er voor klaar te staan. Het is een vreemd moment. Ik weet wel beter: Piet en Tien zijn Dubai al lang voorbij, hangen nu ergens boven Zuid-Azië. Hun glazen hier laat ik leeg. Het is een kwestie van de theepot iets eerder op het aanrecht terugzetten. Alsof het anders zou zijn als ik de andere glazen we zou inschenken. Ik voel me bros. Dat is het woord: bros.