2 mei 2025
De tekenen bedriegen niet: het terras waar wij met koffie en gebak ons dagje Happen en Trappen zouden beginnen, lag in de schaduw van de oude kerk van Harmelen, waar we ook zonder te hoeven zoeken een plek vonden voor onze auto. De zon scheen, de wind was elders, in elke geval niet in het Groene Hart van Holland en onze fietsbanden waren en bleven hard. De route had ik niet alleen op papier maar ook in gedownloade vorm op mijn gps, zodat ik al na twee kilometer doorhad dat wij de route bij de staart waren begonnen en niet bij de start. Dat gaf ons de gelegenheid om nogmaals dat prachtige paadje door het bloeiende fluitenkruid te nemen, een bruidsboeket waar ik zoveel van houd. Nu wist ik ook dat ik aan het eind van de middag opnieuw als triomfantelijke afsluiting door deze florale symfonie mocht fietsen. Woerden lag te blakeren in de zon, maar dat gold niet voor ons plekje op het terras waar we werden getrakteerd op een voorgerecht. Het was duidelijk: dit zou een maaltijd worden die uit evenveel gangen als fietstochtjes zou bestaan. Het noemen van een naam (ik) en het overhandigen van een strookje papier (Mente) was genoeg om getrakteerd te worden. De mensheid weet dat heel Europa als het meezit er in de eerste weken van mei op zijn mooist bij ligt en dat was zeker bij ons het geval. We hapten en trapten dankzij een tweetal bonnen waarmee de Tuindorpkerk me vorig jaar uitzwaaide toen ik stopte met een aantal werkzaamheden. Onverdiende zaligheên, noemde ik dat toen en vind ik dat nog steeds. Maar die smaken extra lekker. We konden trouwens van geluk spreken dat er bij de parkeerplaats in Harmelen ook een standaard
stond met petten, voor maar €8,-. Ik was de mijne vergeten, maar dat probleem was dus al opgelost voor het ontstond. Bovendien had ik nog geen lichtblauwe pet. Met die pet en met nog veel meer, aten we een courgettesoep die in de herfst mosterdsoep genoemd zou worden. Ik prees de handige uitbater voor de keuze van deze naam. Terwijl Mente wat langer van het plekje op het terras in Oudewater bleef genieten, liep ik naar de oude kerk van Ouderwater, een prettig blokje om, en niet voor niks, want de kerk was nog open ook. Ik realiseerde me dat de tekenen ons trouw bleven: dit was de derde kerk waarbij ik stil mocht staan.
De vierde, die van Montfoort, was gesloten, maar wel reden we er wel langs. In deze plaats zou ons hoofdgerecht geserveerd worden, maar we waren er ruim tevoren al door mijnheer Happen en mevrouw Trappen over geïnformeerd dat het uitdienen daarvan acht kilometer verderop zou plaatsvinden, samen met een dessert. Dat was maar goed ook, want wij hadden om kwart over twee, half drie helemaal geen zin in een zware maaltijd. Wel in een drankje: cola voor Mente en muntthee voor mij. Alleen de naam al kan mij bekoren. Tegen de tijd dat ik meende op te stappen, hoewel ik helemaal geen haast had, al was het intussen kwart over drie, maar ook bijna dertig graden, schoven vroegere overburen bij ons aan. We haalden veel verleden en heden op en dat allemaal gelieerd aan Tuindorp.
Er was veel water en veel groen. Vaak heette dat water Hollandse IJssel en anders kwam het daar wel in uit. Bij onze laatste stop geen kerk, maar wel twee gerechten én de IJssel aan onze voeten, terwijl er voortdurend bootjes langsvoeren. Wij zijn dol op bootjes, Mente en ik, zolang wij er maar niet in hoeven.
Ik wist dat al, maar het was daarom niet minder een bron vreugde om bij Harmelen weer binnengehaald te worden door onstuimig bloeiend fluitenkruid.
Onverdiende zaligheên, zoals ik al zei.