28 april 2025
Er is geen sprake van dat Tommy op dit moment terugdenkt aan het fietstochtje van afgelopen vrijdag, terug van ons bezoekje aan het Spoorwegmuseum. Het jochie loopt nu ergens rond in een bungalowpark in de Bourgogne en dan heb je wel iets beters te doen.
Voor mij ligt dat anders. Ik ben de opa die zich er op betrapt dat hij er slecht tegen kan, tegen die reizende kinderen en vooral kleinkinderen. Ik hoef ze echt niet voortdurend om me heen te hebben. Ze mogen ook gewoon thuis zijn, maar zo ver weg? Nee.
Misschien dat ik juist daarom blijf haken aan het fietstochtje van afgelopen vrijdag, al zijn we later, op de vroege ochtend van koningsdag, toch ook nog even naar de bakker gefietst voor een doos tompoezen. Vijf voor de prijs van vier, maar omdat ik er zes wilde moest ik er eentje bij kopen. Dat kostte vijftien euro, maakt drie euro per stuk. Het duurde even, maar toen had Tommy het toch goed uitgerekend. Groep 3, hè! Moeilijker werd het toen ik hem vroeg hoeveel de tompoezen me per stuk gekost zouden hebben als ik er vijf had gekocht. Hij kwam er niet uit, maar dat doet er nu verder niet toe. Ik wil terug naar die vrijdag.
We pikken in de stad nog een klein stukje vrijmarktvoorbereidingen mee. De drukte
moet dan nog komen, er zijn nog lege plekken, maar er wordt al gehandeld.
Een kilometer verder, bij het Willem van Noortplein ziet het plantsoen er uitnodigend uit met zijn bonte versiering en de vele statafels. Er is ook een muziektent waarin een drummer zichzelf zit in te spelen. Als we de hoek omgaan verdwijnt de muziek goeddeels.
‘De muziek is weg,’ zegt Tommy, ‘maar in mijn hoofd gaat ie nog even gewoon door. Wel zachter. Alsof ik zelf de muziek maak.’
Ik wil weten of hij dan ook de stilte ineens hoort, de slagen van de drums maar toch ook de stilte, alsof je ook die zelf maakt. Hij begrijpt me.
Hij knikt en dat kan ik zien, want hij zit voor me op het zadeltje op de stang. Dat is de mooiste plek. Vinden kinderen, dat vinden opa’s ook, al doe ik wel automatisch mijn linkerknie opzij, want die past niet goed meer tussen het jongetje en de binnenkant van het stuur. Rechts geeft dat vreemd genoeg geen problemen.
Ik herinner me dat ik als kind belangrijke ontdekkingen deed, bij mijn moeder achterop, of bij een zus, of wanneer ik tussen grote mensen inliep, lang genoeg om stiltes te laten vallen en tot reflectie te komen.
Vrijdag had ik het gevoel dat Tommy zo’n momentje had, op het zadeltje voor me. Een moment van inzicht.
Daar is Tommy is op dit moment helemaal niet mee bezig. Die heeft wel wat anders te doen. Het zou desondanks zo maar kunnen zijn dat hij later, jaren verder, wanneer hij op straat harde muziek hoort en een bocht omgaat, terugdenkt aan de late middag, vlak voor koningsdag. Je weet het niet.