Balans

Het laatste stukje over de fietsvakantie in Bourgondië.

Een groot verschil tussen de fiets van Henk en die van mij is dat die van Henk blijft staan als je die op de standaard zet. Dat is vooral te danken aan twee vernuftige maatregelen. Zo heeft Henk een beugel aan zijn stuurpen bevestigd die ervoor kan zorgen dat het stuur niet wegklapt. Daardoor komt het gewicht van zijn beladen fiets niet plotseling op fatale wijze aan één kant te hangen. De andere maatregel is een lange aluminium stok die als extra stut vlak onder zijn zadel klemt. Ik kijk er al jaren met enige jaloezie naar. Voor mij is er geen denken aan dat ik mijn fiets parkeer zonder boom, muur of hek om tegen te leunen. Het is mijn tweede natuur geworden om daar als eerste naar te kijken als we stoppen: kan mijn fiets ergens tegenaan? Henk heeft dat dus niet. Maar op onze laatste fietsdag gaat het toch verkeerd als hij zijn fiets wat te nonchalant neerzet: hij zet de extra stang niet goed vast. Het zou ook maar voor twee tellen zijn.

Meteen grijpt zijn fiets zijn kans en hij valt om. Naar links, naar de plek waar Henk een spiegeltje heeft. Dat overleeft de val niet, met als gevolg dat het spiegeltje waarmee Henk zijn achtervolger (dat ben ik) een beetje in de gaten kan houden een gapend gat geworden is, een raampje voor een stukje van het asfalt of de steenslag waarover hij rijdt.

Er wordt tijdens deze tocht meer geofferd. De nieuwe fietsbroek die ik bovenop de bagage had gebonden om nog even te drogen, raak ik kwijt. Als ik op de laatste dag van het zwembad naar de tent loop schiet de band van mijn badslipper los. De slippers laat ik achter in een vuilcontainer van de camping. Het windscherm van mijn kooktoestel is gescheurd en Henk schrijft een aantal kledingstukken af. Ik realiseer me trouwens dat sommige shirts echt niet meer

kunnen vanwege de gaten die erin vallen en de vlekken die er niet meer uit willen. Maar ja, ze zitten zo lekker.

Bij de val van zijn fiets viel ook de camera van Henk op de grond, maar die overleeft dat uitstekend. Anders ligt het met mijn camera. Die wil de hele tocht maar niet aan als ik hem inschakel. En dan ineens toch weer wel. Het geeft veel ongemak.

En nu we toch bezig zijn. Wat hadden we bij ons en laten we de volgende keer thuis? Van zijn zonneceloplader heeft Henk amper voordeel gehad en van het onderweg tekenen is het niet gekomen. Dus die oplader en zijn tekenspullen neemt hij niet meer mee. Len twijfelt aan zijn kleine laptop, maar een volgende keer zal hij een extra bloes niet meer vergeten. Dit jaar bleef Henks e-reader thuis. Die heeft hij toch een beetje gemist.

Wat valt er tot besluit nog meer te zeggen over onze fietstocht in de Bourgogne? Dat we geen druppel wijn gedronken hebben, geen abdij of klooster of kathedraal bezochten en ook geen kasteel. We lieten steden links of rechts liggen of fietsten er doorheen zonder af te stappen. We constateren het zonder spijt. Dat soort bezoeken kent zijn eigen geëigende momenten.

Vandaag rijden we huiswaarts met de auto die anderhalve week lang een eigen kampeerplek had.

Thuis zie ik dat er een opengeslagen Bosatlas op tafel ligt. Frankrijk. Voor mijn vertrek heb ik een vierkantje op de kaart gezet en daarbinnen de route aangegeven. Zo kon Mente zich een beetje een beeld vormen van onze tocht.

Afgelopen nacht logeerde de kleine Tommy bij haar, onze zesjarige kleinzoon. Met ‘onze’ bedoel ik ook Henk. Vanmorgen, zo vertelt Mente, stond Tommy de kaart te bestuderen en met zijn vinger trok hij de route na die zijn opa’s hadden gefietst.

Dat vond ik prettig. Ik zag voor me hoe Tommy het lijntje volgde, alsof hij de tocht meebeleefde.