| 28 december 2021 |
 Gelukkig begon het na amper tweehonderd meter al te regenen. Dat paste wel bij een man die een pelgrimstocht onderneemt om een streep te kunnen zetten door de zonden die hij beging*, al is dat een niet erg calvinistisch standpunt, we moeten het immers hebben van de genade en van de genade alleen. Het was ook maar een heel klein en dun miezertje, zo dun dat ik het niet de moeite waard vond om even te stoppen en alsnog mijn regenbroek aan te trekken, want die had ik wel meegenomen. Dat deed ik zeven kilometer verderop, bij een grote, nu even overbodige bioscoop. Ik was toen al kletsnat geworden van het verraderlijke regentje. In Leidsche Rijn ruilde ik het verkeerde, want dubbele Kerstboek van Klaas om voor het boek dat ik gisteren, tegelijk met het achterstallige cadeau voor Lukas, ophaalde in de kinderboekhandel. Het huis in Leidsche Rijn is onrein dus daar was ik gauw weer weg. Ik fietste terug naar de stad om daar het verkeerde boek weer af te geven bij Dorothé van de kinderboeken. In de etalage vind je de kerststal van Dick Bruna en op de ruiten, op kinderhoogte zijn een grote Maria en Jozef op de ruiten geplakt. Het kindeke Jezus tussen hen in, in zijn kribje. Dorothé vertelde dat kinderen het niet kunnen laten om eerst hun handjes tegen de ruit te zetten, dan langzaam voorover te buigen en vervolgens het kindeke een zoen te geven. Dat is doorgaans een zoen met veel tong en veel speeksel, zoals vanuit de winkel zelf goed te zien is. Peuters blijken het geboorteverhaal van Jezus trouwens veel beter te kennen dan hun ouders weten. Als een vader of moeder verbaasd vraagt hoe een kleintje dat allemaal weet, dan blijkt dat van de crèche te komen of van het kinderdagverblijf. Dat laatste is een troost: ook daar wordt dus iets aan culturele vorming gedaan. Jammer dat veel jonge ouders dat blijkbaar vergeten. Wel vrees ik dat het kindeke op die ruit direct na zijn aankomst in deze wereld verloren in schuld, meteen verwerd tot een bron van besmetting. Er zat natuurlijk nog een boek in mijn fietstas en dat moest naar Bunnik. Daar trof ik bij aankomst een Lukas aan die druk in de weer was met zijn Mariolego. Hij kreeg het gisteren van zijn andere opa. Daarom had het boek dat ik hem bracht ook maar heel even zijn belangstelling. Hij moest namelijk nodig verder met zijn Lego. Het was droog toen ik na twee koffie en een flink stuk kerstkrans naar huis ging. Mijn regenbroek kon wel in de fietstas. Dat was onverstandig. Die tas was weliswaar leeg en dus kon de nog natte broek geen boeken meer natmaken, maar ook op de terugweg begon het weer te regenen. Alweer zachtjes en opnieuw verraderlijk, dus thuis stroopte ik mijn natte kleren van mijn lijf. Er klonk een pingeltje, nee twee, eentje van Mentes mobieltje en eentje van het mijne. Het was een bericht uit Leidsche Rijn. Klaas is nu op bladzijde 97. Ik maak me diep in mijn hart meer zorgen over ontlezend Nederland dan over Covid-19, want zonder lezen kun je leven nog maar amper leven noemen. Zeg nou zelf. Klaas maakte dat weer even goed en zo werd het op deze vierde kerstdag toch nog een mooie Kerst. * Daarover lees je in het stuk van 27 december, The god that failed. |