27 februari 2022
Oekraïne, Rusland. Ik raak er behoorlijk de kluts van kwijt. Er zijn momenten dat ik lui achterover hangend welgemoed kan beamen dat werkelijkheid en waarheid niet meer dan een gevalletje perceptie zijn. Maar nu deze discussie gepaard gaat met bombardementen, tanks, vluchtende mensen en agressieve of juist inerte grootmachten, kom ik in de buurt van slapeloosheid en nare dromen.
Er komen digitaal allerlei uitnodigingen langs om petities te tekenen. Voor Oekraïne, tegen het Russische gas. De snelheid waarmee allerlei activiteiten op poten worden gezet, is mooi. Daarom ben ik niet trots op mijn argwaan. De straat opgaan, je handtekening zetten, een goedbedoelde brief, het is allemaal zo makkelijk. Dien ik er een ander mee of vooral mijn gevoel? Liever heb ik dat mijn protest helpt en dat ik dat merk doordat iets een beetje pijn doet. Zoiets is dat.
Graag zou ik over de valse Russische aanvallen in en op Oekraïne allerlei verstandige dingen zeggen die een bijzonder licht op de ellende werpen waarmee de zaak wellicht gediend is. Maar misschien kan ik maar beter mijn kop houden en gewoon iets doen: geld geven, eten inzamelen en verband gaan ronselen bij allerlei apotheken. Of naar het Kremlin sluipen en daar een mes langs de hals halen van de man met wie toch niet te praten valt. Maar dat is een kinderachtige gedachte: Kruimeltje droomt van een Von Stauffenbergje.
Ik hoop maar dat Russische soldaten zien dat ze bij de buren binnen zijn gedrongen en dat daar helemaal niets te helpen valt.
Dat ze dat thuis gaan vertellen: ‘Het klopt niet, hoor, wat er hier verteld wordt. De meerderheid (en we hebben het over democratie) is juist heel content met het eigen huishouden.
En als ze blijven. Als Rusland doorgaat met waar het deze week mee begon, wat houdt de NATO dan nog tegen om toch nauwe betrekkingen met Oekraïne aan te gaan?
Dit is mijn terrein niet. Ik ben meer van de kat van de buren en een knellend kinderschoentje. Hier gaat het om de wereld van de volumineuze woorden waarvan de inhoud me achterdochtig maakt. De politieke religie van het grote eigen gelijk en de macht. Mijn darmen spelen daar zo van op.
Bidden? Ik heb God gebeden voorlopig niet naar mij te luisteren en zijn volle aandacht te geven aan gebeden uit Oost-Europa. Ik hoop maar dat hij dat niet heeft gehoord.
Kaarsje opsteken? Zolang de ellende daar voortduurt, hebben we hier afgesproken, steken we ’s morgens telkens een kaars aan en die gaat uit als we weer naar bed gaan. Nee, dat helpt niet. Maar géén kaars helpt nog minder.
Vanaf nu alle vakjes blauw en geel kleuren? Met de meute mee een vlaggetje op Facebook zetten bij je profiel? Kunnen we niet iets beters verzinnen?
Ik hoop van wel. Maar mij rest niets anders dan me over te geven aan bidden, kaarsje aansteken, petities tekenen en meedoen aan die sluikreclame voor Ikea.
Nu maar eens kijken hoe ik op dat bedenkelijke Facebook een vlaggetje bij mijn profiel krijg. Dat is een ding waarin ik niet zo handig ben. Misschien kan iemand me zeggen hoe dat moet. Wacht even… Het is net als met die petities: je hoeft maar iets aan te klikken en het is al gefikst.
Wat blijft, is de ellende.