Waarom

Het was de tweede klim van de fietstocht die begon in Miltenberg en die zou voeren naar Laudenbach. Even wat bijpassende riviernamen: start bij de Main, dan de Erft en ten slotte de Tauber.

Klimmen is niet mijn ding. Verwoede pogingen van vorig jaar toonden toen een licht verbetering, maar daar is niets van over. Helemaal niets. Binnen de kortste keren hing ik amechtig over mijn stuur naar adem te happen, uiteraard met beide benen op de grond.

Op het ritme van het gebonk in mijn hoofd vroeg ik me af waarom de bananen krom waren. Daarvoor kan ik wel een verklaring geven, voor dat lied bedoel nu, maar die doet er niet erg toe. Laat ik er dit van zeggen: Lukas en Markus, zeven en vier, lopen hier een kleine 600 kilometer vandaan momenteel ook met dat liedje in hun hoofd, of ze dat nou leuk vinden of niet. Met dank aan André van Duijn. En aan hun opa die het ze een paar weken geleden al liet horen.

Met het waarom van het lied deed ik recht aan de algehele ontreddering (dat had dus niet met bananen te maken) die me daar op dat veel te hellende vlak in haar greep kreeg. Het ging om dat WAAROM.

Toen ik eenmaal in staat was om wat opzij te kijken, zag ik dat naast mij, in de berm aan de andere kant van het weggetje Christus die voor de eerste keer bezwijkt onder het gewicht van het kruis dat hij moet dragen. Volgens mij is dat de derde kruiswegstatie en dus had de Heiland nog een lange weg te gaan naar nummer veertien, bovenaan de heuvel, waar in dit geval . Dat was dus ook de helling die ik nog nemen moest. Je begrijpt dat ik om meer dan een reden me nauw betrokken voelde bij deze man bezwijkend onder het gewicht van het kruis dat hij opwaarts moest sjouwen, zoals ik van mijn kant… Maar dat begrijp je intussen wel.

Christus voer uiteindelijk ten hemel, weten we inmiddels, en overmorgen daalt zijn geest vrolijk op de mensen neer. Henk en ik hebben de tenten opgezet, ons gevoed en gelaafd en ik verlang naar de slaapzak, al begin ik langzaam maar zeker bij te komen.