Vesper

De paaskaars was een beetje koppig. We hadden hem eerst vanuit een hoek van de kerk naar voren moeten halen, want zo was het gebruik daar: de kaars brandde met Pasen en tijdens de zes weken daarna, alleen tijdens vieringen natuurlijk. Daarna ging die naar de gedachtenishoek, met de namen van overledenen. Daar lag nu zelfs nog een vers boeket voor iemand die de dag daarvoor gecremeerd was.

De paaskaars was groot en indrukwekkend – en bovendien gegoten door enkele parochianen – maar dat gold nog meer voor de kandelaar. Piet en ik sleepten de boel naar voren en zette die op de verhoging van het liturgische centrum, precies aan de andere kant van de kerkzaal.

Hij kwam vlak voor het kruis te staan.

De drie kerken in deze wijk verzorgen ook deze week drie gemeenschappelijke vespers en dat is altijd een beetje onwennig voor iedereen, meedraaien in het huishouden van een ander.

In de kelk van de kandelaar lag een dikke dode bromvlieg, zag ik tijdens het sjouwen, en daarom zou het verstandig zijn om straks nog de kaars even een keertje vooraf te laten branden. Als zo’n ding bijna een jaar lang ongebruikt in een hoek heeft gestaan, kan er zich aardig wat stof op verzameld hebben.

Daar kwam het niet van: een andere juist gearriveerde medewerker moest even worden ingepraat en daarna zaten er al teveel bezoekers devoot op hun stoelen te wachten op wat komen ging. Ook wij gingen zitten, vooraan, om ook van onze kant alle rust uit te stralen die past bij een vesper in de Stille Week.

Alleen kon ik het niet laten om tijdens dat wachten de lezer naast mij, weer van een andere kerk, te vragen of hij wel bij die kaars kon.

Want zo was dat afgesproken: de lector doet ook de kaars.

‘Ik ben een hele grote vent, hoor,’ zei Ton en dat is ook zo. Toch stond hij even later op en liep naar de kaars om te constateren dat die ook te hoog was voor zijn postuur. Hij keek me vragend aan. We hadden nog alle tijd, dus ik liep naar hem toe om kandelaar en kaars niet meer op maar voor het podium te zetten. Dan moest Ton vanwege de treetjes wel wat verder naar voren buigen. Dat moest lukken.

Toen een paar minuten later de pianist begon te spelen, was dat voor Ton het sein om naar voren te lopen en de kaars aan te steken. Het duurde even, maar toen verscheen er een klein vlammetje. Ton kwam weer naast me zitten, of nee, dat was hij van plan, maar voor het zover was, keek hij even om om te constateren dat de paaskaars weer was uitgegaan. Hij liep terug. De kaars bleef hardnekkig. De pianist speelde wat langer en Kees kwam van elders met een andere kaars en kandelaar en zette die stilletjes neer op de plaats waar de paaskaars een paar minuten daarvoor nog zijn al te grote hoogte had bereikt.

Dat bleek niet nodig. We zagen een miezerig vlammetje. Ton keek me aarzelend, bijna verontschuldigend aan, toen hij de treetjes afdaalde om weer naast me te komen zitten. Het vriendelijke gegrinnik achter ons maakte duidelijk dat iedereen intens meeleefde.

‘Zou die het doen, zou die het doen? Dat was voor iedereen de vraag.’

De kaars deed het, even later sprong de vlam vrolijk omhoog en de pianist sloot zijn verstilde muziek af met een paar noten alsof dat druppels waren.