Och Heden – 11 april 2023
Ter hoogte van fort De Klop kun je, vanuit de Utrecht komend, naar rechts, al ligt het meer voor de hand daar met een knik rechtdoor te gaan. Wat je ook doet, je passeert het huis op nummer 2. Vechtdijk 2, om precies te zijn. Die naam is niet verrassend, want je fietst hier langs de Vecht. Fietsen ja, dat ligt hier het meest voor de hand.
Het huis is oud, altijd geweest. Eind negentiende eeuw werd het opgetrokken, denk ik, misschien tegelijk met de bouw van het fort. Misschien is het trouwens gepaster om van een boerderijtje te spreken.
Sinds een jaar of dertig fiets ik daar enkele malen per week langs, tussen 2000 en 2015 gebeurde dat vrijwel dagelijks. Vanwege de knik in de weg bij het huis rijd je er bij wijze van spreken op af. Dat betekent dat elke fietser ruim de tijd heeft om naar de pittoreske gevel van het pand te kijken en daar wat losse gedachten aan te wijden. Ik deed dat graag. Het huis kwam me het naast als ik er ’s morgens om half acht langs fietste en dat dan in de mindere fietsseizoenen. Als het donker was, zag ik daar in huis regelmatig de dag beginnen. Ik zag bijvoorbeeld vanuit de verte dat het licht aan ging, wat betekende dat de bewoonster van het pand was opgestaan. Bewoonster ja, want die zag ik weer op andere dagen bij het huis. Om de raamluiken te openen of de krant uit de bus te halen. Zij las Trouw. En zij stemde op het CDA, zoals in verkiezingstijd een bescheiden poster voor het raam duidelijk maakte. Haar stille campagne moet stemmen opgeleverd hebben.
Het huis, zoals het er lag, maar ook de oudere vrouw riepen gevoelens van sympathie op. Daar heeft het CDA ongetwijfeld van geprofiteerd.
Was ze buiten, dan groette ze altijd vriendelijk. Als voorbijrijdende fietser zal ik erg inwisselbaar zijn geweest voor haar. Dan wil moet ik er wel bij vertellen dat het verglijden van seizoenen voor mensen schoksgewijs gaat. Dat betekent dat iemand er enkele weken achter elkaar een vast patroon op na houdt en dat dat met een sprongetje verschuift als de dagen nog wat meer lengen, of juist korter worden. Dus als ik zeg dat ik haar regelmatig of af en toe zag, dan houdt dat in dat zoiets een paar weken lang dagelijks op dezelfde tijd gebeurde, daarna weer een hele tijd niet en bijvoorbeeld een half jaar later weer wel, een week of wat.
Omdat we elkaar in zo’n periode regelmatig zagen, kreeg ook zij de tijd om mij te herkennen. Haar begroetingen werden hartelijker. Daarna zag ik haar weer een tijdlang niet.
Intussen heb ik de vrouw al in geen jaren meer gezien en het verval van het huis is er alleen maar ernstiger op geworden. Daarom was ik verrast haar vorig jaar achter een rollator te zien strompelen. Natuurlijk herkende zij me niet en ik zou niet geweten hebben dat zij het was, wanneer ze niet bij haar huis had gescharreld. Ik hield het amper voor mogelijk dat zij er nog was en ook dat het huis nog bewoond werd.
Vorige week werd me duidelijk dat er nu echt niet meer in het huis gewoond kan worden. Het ziet er zo vervallen en verwaarloosd uit. Waar de vrouw gebleven is, weet ik niet. Of het huis zal worden afgebroken? Ik vrees van wel, al hoop ik dat het in oude stijl wordt herbouwd. Misschien moet ik eens op onderzoek uit.