30 mei 2024
Waarom het pasje van de ene bank het nu niet deed en dat van de andere wel, is me nog een raadsel, maar het geluk is natuurlijk dat ik die andere pas ook bij me had, zodat we in Schotland toch over wat contant geld beschikken. Dat was het eerste wat we deden na de boot. De man van de douane had ons verteld dat we voor een geldautomaat naar de terminal moesten.
Die terminal was een openbaring: er was niemand. Er waren rijen stoelen, er waren toiletten – nu we er toch waren, kon dat er nog wel bij– er waren balies, er hing reclame voor alle afwezigen en er was een geldautomaat die op het ene pasje niet en op het andere wel naar behoren reageerde. Alle biljetten waren gloednieuw, een feestelijk welkom.
Links rijden is niet nieuw voor me, wel is het even wennen. Wanneer je dat doet, zo heb ik mezelf wijsgemaakt, moet je links rijden en niet niet rechts. Zoals je bij het spreken van een andere taal zo min mogelijk met een vertaalmachine in je hoofd moet bezig zijn. Er zijn in beide gevallen genoeg momenten waarop het misgaat, maar dan nog probeer ik er zo mee om te gaan.
Er is veel anders hier. Links, ponden en mijlen en dat in een land dat het toch ook wel een beetje gehad heeft met Engeland, misschien maakt alleen dat al een week Schotland er leuker op dan een week Frankrijk. We gaan het meemaken.
Schotland is leuk, zei Aat. Leuk om doorheen te rijden. Hij heeft dat wel een vakantie of
tien gedaan. Alleen Glasgow, dat moesten we met de auto zien te vermijden. Dat gebeurde dus niet, de eerste dag al. De navigator van de auto was al aan een update toe toen ik de wagen nieuw kocht, negen jaar geleden. Die updates zijn ooit gekocht, maar nooit uitgevoerd. Ander verhaal. Pas in Glasgow brak me dat vandaag op. Maar we leven in wel bijzonder comfortabele tijden: niet alleen had ik twee (nee, drie) pasjes, ik had ook nog de rijwijzer van google op mijn mobieltje. Misschien is dat het wat Aat ontbrak.
We hadden of hebben ook twee Michelinkaarten. Of juist niet. Een paar uur voor ons vertrek gisteren kon ik de Michelinkaart van Schotland die ik twee maanden kocht niet meer vinden. Mente fietste nog gauw even naar de stad, terwijl ik er alles aan deed om die fietstocht overbodig te maken door de verdwenen kaart alsnog te vinden. Mentes actie slaagde, de mijne niet. Hoe het met die ene kaart zit?
Op de kaarten van de Franse bandenboer zie je met een oogopslag welke leuke weggetjes er zijn. Daarom meanderden we vanmorgen al langs de muur van Hadrianus naar Glasgow. Zo rondde ik en passant het meest westelijke stukje van mijn Limesroute af, niet lopend of fietsend, maar met de auto. Lopen lijkt me heerlijk hier, fietsten al wat bezwaarlijker. We zagen ook maar een bepakte fiets, met iemand die er naast liep. Wandelaars waren er des meer. De Wandeling van Hadrianus is bijzonder populair. Veertien dagen geleden liep ik twintig kilometer Pelgrimspad. Niemand tegengekomen, geen enkele wandelaar. Hier zagen we er in de gauwigheid een stukje of veertig. Ik heb er maar niks van gezegd. We zijn in Drymen. Onze hotelkamer voor de komende nacht heeft twee tv’s. Eentje staat er voor een spiegel, de andere vind je boven het bad. Wat ik daarvan vind? Nou, ik vind er wel iets van