Tante Lena

 Twee weken geleden vroeg een mij onbekende vrouw via Facebook op een plaatselijke pagina of iemand een foto en mogelijk wat informatie had van haar overgrootouders. Ze noemde de namen en ondanks een kleine verwisseling van letters die van Valstar Valstra had gemaakt, begreep ik dat het om mijn overgrootouders ging. Heel even twijfelde ik nog: van mijn moeders kant kom je achternamen tegen die in het Westland heel veel voorkomen. De combi van Van der Kruk en Valstar kwam vast en zeker wel vaker voor. Ging het wel om dezelfde mensen.

Nu wil het toeval dat ik van die overgrootouders foto’s heb, van elk eentje en daarvan stuurde ik de vrouw een digitale versie toe. Vrij snel begreep ik de onbekende vrouw een achternicht van me was en ook wie haar grootouders waren: de zus en zwager van mijn grootvader van moederskant. En daar had ik ook verschillende oude foto’s van. Die stuurde ik toe. De mij onbekende vrouw, die dus een achternicht blijkt te zijn, was verrast over verschillende gelijkenissen, waarbij ze er nog het meest van onder de indruk was hoe haar eigen moeder op die overgrootmoeder had geleken.

Van mijn kant werd ik enthousiast om te vernemen dat ik hier te maken had met een kleindochter van de vrouw die ik kende als tante Lena. Het is teveel om te zeggen dat ik die heb gekend, al heb ik haar in 1967 op een receptie ontmoet. Maar wat tante Lena zo bijzonder maakte: in 1953 stuurde ze mij een kaart met daarop als mensen aangeklede konijntjes. Het ging om een prentbriefkaart, niet om een foto. Het was de eerste kaart die ik in mijn leven kreeg. En zo bleef het een paar jaar, in ieder geval lang genoeg om me te herinneren dat ik als peuter en kleuter graag naar de kaart keek. Ik was er zuinig op. Maar waarom deed ze dat? Waarom stuurde ze dat achterneefje een kaart? Ze had zelf kinderen en kleinkinderen. Mijn broertjes en zusjes kregen niet een kaart van haar. Was het omdat onze namen zo op elkaar leken? Omdat ik naar haar broer genoemd was? Was ik ernstig ziek geweest?

Wie die tante Lena precies was, wist ik trouwens niet. Ja, een zus van mijn opa. En ze woonde in het verre Driebergen waar bossen waren en geen strand of zee. Ik had maar één opa, geen andere opa en geen oma’s. Wel waren daar nog een paar broers en zussen van en sommigen woonden misschien wel in de buurt, maar ik kende ze niet.

Dankzij die prentbriefkaart kende ik alleen tante Lena uit Driebergen. Ze overleed precies 50 jaar geleden. Ze werd 82. Verhuisde ooit van Monster, naar Scheveningen en vervolgens naar Driebergen. Ze had kinderen en ze stuurde mij 70 jaar geleden dus een kaart. En ze heeft een dochter die onlangs via internet naar foto’s zocht van de ouders van haar moeder.

Dat is niet veel, maar het zou zomaar kunnen wezen dat het al meer is dan ik van andere oudooms en -tantes weet. Ik vind dat geen prettige gedachte.

Waar die kaart met de konijntjes is, wil je weten?