14 februari 2022
Op landgoed Oostbroek gingen zowel voor als achter me de mensen op de knieën voor de sneeuwklokjes. De een wilde recht doen aan de hoeveelheid, maar een camera is geen menselijk oog: door de lens verdween de magie van die sneeuwklokjeszee.
Anderen probeerden in de bloemen te kruipen. Daardoor worden die tere bloempjes groter dan ze in werkelijkheid zijn en zo verliezen ze op papier of scherm een groot deel van hun charme. Ik weet dat allemaal zo goed, omdat ik het ook niet kan laten om telkens weer in die val te trappen. Ja, ik had ook een camera bij me vandaag en ook ik gaf me over aan wat vergeefse pogingen.
Het geeft me een gedoe, sneeuwklokjes. Na jaren trouwe dienst in de voortuin kwamen de polletjes daar niet verder dan drie miezerige bloempjes. Dat was alles. Het heeft er alle schijn van ze zijn aangevreten. Recht tot klagen hebben we niet. Ze zijn er ooit ongevraagd gekomen en ze hebben ons jaren plezier gegeven en ze hebben me geleerd dat er niets boven echte sneeuwklokjes gaat. Daar kan geen foto tegenop. Bij mensen wil dat nog wel eens anders zijn.
Toch is dit niet helemaal waar, en dit zeg ik niet om de ware sneeuwklokjes meteen weer af te nemen wat ik ze zojuist heb gegeven. Begrijp me niet verkeerd.
Sneeuwklokjes zijn klein. Ze zijn ook dapper, maar ze zijn vooral erg klein en dat maakt hun dapperheid juist zo aandoenlijk.
Daar draagt trouwens ook het groene van de sneeuwklokjes flink aan bij. Misschien vind ik dat sneeuwklokjesgroen nog wel mooier dan het witte van de bloempjes. Misschien, zeg ik. Vang me niet op mijn woorden. Het groen van de sneeuwklokjes neigt naar zeegroen en daarmee heb je toch echt het betere groen te pakken.
Wij hebben hier in huis ook een prent van Annette Fienieg waarop drie sneeuwklokjes in een glazen potje staan en dat tegen een achtergrond die me doet denken aan de sneeuwklokjesvelden van Oostbroek en dat dan weer in getemperd winterlicht, zoals vanmiddag. Een aangename waas.
De prent is een cartouchedruk, daar heeft mevrouw Fienieg patent op, zou je kunnen zeggen. De afdrukken hebben iets van de teerheid die je ook bij aquarellen tegenkomt. En dat zijn bij uitstek technieken waar je sneeuwklokjes gelukkig mee zou kunnen maken als ze iets zouden weten van kunst.
Van een ets zouden deze fragiele bloemetjes al gauw schrikken; van foto’s dus ook: te hard, weinig van de sneeuwklokjes zo eigen tederheid blijft bewaard. Ik houd erg van tekeningen, maar ook bij in potlood vastgelegde sneeuwklokjes zie ik het gauw verkeerd gaan. Olieverf of acryl? Dat is mooi voor irissen, lissen, rozen, zonnebloemen, tulpen, noem de hele mikmak maar op, maar voor sneeuwklokjes. Nee.
Daarom zijn we blij met de sneeuwklokjes van Fienieg. We hebben hem al een paar jaar. Sinds kort hangen ze op een andere plek. Ik kijk er graag naar.
En die foto’s die ik vandaag maakte in Oostbroek? Ik heb er nog niet naar gekeken. Zit er ook niet op te wachten. Het was een prettige wandeling daar en ik ben tevreden met de tekens aan de wand.