30 mei 2022
Vorige week liet de jongste me haar blote voeten zien. We zaten samen op een schommelbankje in de tuin en ze had haar nieuwe slippers uitgeschopt. Ze vroeg me of ik wat zag en ik veronderstelde dat de slippers een miskoop waren geweest, dus speurde ik naar iets wat voor een striem kon doorgaan, maar ik vond niets. Het ging om iets anders: na nog maar een dag kon je al zien dat de zon bezig was om een afdruk van de slippers op haar wreven achter te laten. Ze was er trots op.
Nu zat ik zelf ook barrevoets op dat bankje en daarom hoefde ook ik mijn voeten maar even omhoog te doen om haar te verslaan. Ik had dit jaar nog helemaal geen slippers of sandalen gedragen en moest je eens zien: bij mij had de combinatie van sandalen en zon meer dan een winter getrotseerd. Mijn voeten wit en bruin, en dito tenen.
Sandalen liggen heel gevoelig. Zij hebben, anders dan slippers, al gauw het aura van verkeerd schoeisel, vooral bij mannen. Sandalen met een gesloten neus die je vroeger onbekommerd bij Van Haren kon kopen zijn al helemaal uit den boze. Zelfs Van Haren heeft ze misschien al niet meer in het assortiment. Niet doen! Kies voor sportief ogende, open varianten en koop ze bij een sportwinkel. Ik kan merken noemen en ook winkels, maar laat ik daar nu maar niet aan toegeven.
En wat hoe dan ook, onder alle omstandigheden, ik zeg altijd en nooit niet, vermeden moet worden is sandalen combineren met sokken of kousen.
Gisteren liepen we naar de zee en we wandelden door een Bretons kuststadje, ‘s morgens het een en ‘s middags het ander, maar dat deed ik wel op sandalen. O ja, we hebben ook nog een stukje gefietst. Het was prachtig weer. Aan het eind van de dag had het deel van mijn voeten dat vorige week nog vriendelijk bruin leek plaatsgemaakt voor in het oog springend rood en dat bleek nog gevoelig ook. Daarom koos ik er voor om bij de wandeling van vandaag maar mijn wandelschoenen te gebruiken.
Intussen staan we aan het begin van een lange, lichte maar frisse avond. We zitten in een aardig huisje, maar als je lang stilzit, kan de kou nog aardig uit de grond optrekken. Inderdaad, tegels. Ik houd mijn sokken aan. Omdat ik de beweging van vandaag en gisteren aardig te pakken heb gekregen, maak ik nog een rondje in de omgeving, maar in wandelschoenen heb ik geen trek. Gewone schoenen dan. Mijn voeten willen eventjes niet gevangen zitten in strak leer, merk ik. Dus het worden toch maar de sandalen en vanwege die optrekkende kou, houd ik mijn sokken aan, sokken met strepen die om aandacht schreeuwen. Wie mij ook mag tegenkomen, niemand zal zich later mijn gezicht herinneren of mijn verschoten petje of mijn ook al rood verbrande knieën, maar die sokken wel.
Maar hier ben ik in Bretagne en wie kent mij hier nou? Wat kan het me ook schelen. Ik schuif de sandalen over de sokken. Kijk, dat zou ik in Utrecht niet doen.
Ik wandel nog een uurtje en kom niemand tegen. Geen mensen, bedoel ik. Wel schiet er tot twee keer toe een kat weg, blazend en met dikke staart, en twee honden springen woest tegen een lage schutting op. De tweede komt het hoogst. Zodra hij me ten voeten uit ziet, verslikt hij zich. Hij verdwijnt achter de schutting. Ik hoor nog hoe hij moeizaam naar lucht hapt.