22 januari 2022
Toen ik me omdraaide, hoorde ik een verontrustend gekraak dat mij overigens niet van de wijs kon brengen. Ik ben een bikkel en bovendien wist ik wat er aan de hand was: het waren de cd’s en de cassettebandjes van de derde categorie. Dat betekent: niet bewaren en ook niet via kring- of andere loop nog de mogelijkheid bieden elders van een mooie ouwe dag te genieten als cd; dat is de tweede categorie en daarvoor kwam geen enkel cassettebandje in aanmerking. Ik heb een verhuisdoos en een plastic tas waarvoor grootgrutters je tien of twintig cent laten betalen, leeggegooid boven de alles etende afvalcontainer twee hoeken verderop.
Aan de andere kant van de kamer, bij een andere kast, was Mente bezig om glas, aardewerk en aanverwante spullen terug te zetten. Ook zij ging daarbij buitengewoon selectief te werk. Een schaaltje kon zo dierbaar niet wezen, was er een scherfje af, dan mocht het niet meer terug naar zijn oude plaats. Ook bleken we 22 koffiekopjes van Wedgwood te hebben, terwijl we die nooit meer gebruiken. Mente stopte er zestien in haar kringloopdoos, samen met nog meer schoteltjes, want die leiden een hardnekkiger bestaan. En toen kwam ze bij mijn blauwe koffiekopjes met schotels. Wat of ze daarmee moest?
Op mijn veertiende verjaardag kreeg ik een blauwe kop-en-schotel van tante Nel, een van de vijf tante Nellen, en een van mijn moeders vriendinnen. Vanaf toen was dat mijn kopje. Toen ik het huis uit ging, bleven kop en schotel in Monster, maar niemand daar die eruit dronk: dit was het kopje van Len. Om de boel te completeren kreeg ik een jaar later ook een mok in die kleur. Petrol blauw.
De combi van een blauw kopje of een blauwe mok was zo vanzelfsprekend dat Mente hier in Utrecht al vrij snel een blauwe kop en schotel voor me kocht, van Arabia. Ik heb daar maar zelden uit gedronken.
Het kopje in Monster bleef dienst doen tot december 2015. En omdat ik er nogal eens kwam, heeft het nog jaren zijn taak kunnen verrichten. Kort na mijn moeders overlijden kwam het hier in huis. Ik geloof niet dat ik het daarna nog een keer gebruikt heb en zou niet weten waarom het nu nog langer in de kast moet staan. Het komt natuurlijk niet in de kringloopdoos, daarvoor is het kopje te gehavend. Dat andere goed bedoelde kopje van Arabia dat al bijna een halve eeuw vergeefs leeft, ziet er nog als nieuw uit. Wie weet heeft dat nog wel een toekomst elders.
Weet je wat? Voor dit stukje zet ik ze nog even samen op de foto, alsof ze bij elkaar horen. Maar ze hebben elkaar amper gekend.
Waar die blauwe theemok gebleven is? Geen idee, maar ik ga even in een keukenkastje kijken.
Nee, hier is ie niet. Dus hij staat nu in een kast bij een van de kinderen of hij heeft indertijd in de vuilnisbak het verzorgingstehuis verlaten waar mijn moeder haar laatste jaren sleet.
Ik hoef hem in ieder geval niet terug.