27 juli 2022
Ze stond naast me op een terras bij Millingen en het eerste wat ik van haar zag, waren haar voeten. Toen ik omhoog keek zag ik hoeveel vlees die voeten te dragen hadden en ook dat ze daar jaren over had gedaan. Ik keek weer haar voeten. Aanvankelijk stond ze met haar neus en haar voeten naar de Rijn gekeerd, maar ik begreep dat ze nu wilde weten of er ergens op het terras nog een plaats voor haar was. Daarom maakte ze een kwart draai naar rechts en dat deed ze door haar voeten telkens iets te verzetten, graad voor graad, zou je kunnen zeggen, tot ze de 45 had bereikt. Ik heb het over meetkundige graden en niet over haar jaren. Ze was fors ouder dan 45.
Het ging nogal moeizaam, inderdaad, maar toch ook met een vanzelfsprekendheid die me verbaasde. Zijzelf zal er niet bij hebben nagedacht bij het hortende schuifelwerk van haar voeten. Zoals ze er ook niet bij had nagedacht toen ze ooit als achttienjarige een keer opzij keek, of hoe ze als achtjarige bij het in-spin-de bocht-gaat-in over een springtouw sprong.
Ik moest weer aan haar denken toen ik vanmiddag, inmiddels ruim driehonderd kilometer van Millingen verwijderd, met mijn zwaar bepakte fiets op het laatste ogenblik begreep dat ik niet rechtdoor moest rijden, maar linksaf moest slaan, van een tamelijk drukke weg naar een vriendelijk laantje.
Het begon allemaal zo vanzelfsprekend: het keren van mijn hoofd en het voortijdig laten zwenken van het stuur. Maar mijn hoofd draaide minder verder naar achter dan ik had gewild en met dat zwenkende stuur, voelde ik ineens, kon ik maar beter wat voorzichtiger zijn.
In plaats van kloek en kwiek het laantje in te duiken, stapte ik af om vervolgens te zien dat ik de bocht heel goed wel had kunnen nemen: de auto achter me was nog ver. Maar dat deed ik dus niet.
‘Sorry!’ riep ik naar Henk die me voorbijschoot. ‘Ik kon het niet overzien.’
En toen moest ik aan de mevrouw op dat terras denken. Misschien wist zij, ook dat moment van afgelopen zaterdag donders goed, dat zowel haar voetenwerk als de bovenbouw het noodzakelijk maakte om voorzichtiger met zichzelf om te gaan dan haar lief was. Dat zou zomaar kunnen. Ik heb het haar toen niet gevraagd. Zeg nou zelf: zoiets ligt ook niet voor de hand.