13 februari 2022
Natuurlijk kan ik niet zeggen dat ik voelde hoe ze naar me keek en dat ik daarom mijn blik wierp in die langs de weg geparkeerde auto om er haar helder blauwe ogen te ontmoeten. Ogen van een prinses waren het, een prinses uit een sprookje, even helder en even onecht.
Die van haar stonden trouwens niet helemaal goed meer ten opzichte van elkaar. Bij autolampen zou je zeggen dat ze gesteld moesten worden. Bij deze pop was dat harder nodig dan doorgaans het geval is bij een auto. Dat is het lot van slaappoppen: gedoe met de ogen. Ze kunnen open als je een pop rechtop zet en als je zo’n pop een kwart slag draait, gaan ze dicht. Daar is een mechaniekje voor aangebracht waarvan de betovering jammer genoeg niet lang aanhoudt. Binnen de kortste keren is het mis met die ogen en dat terwijl ze juist kruimel- en pindakaasbestendig zouden moeten zijn. Maar niks hoor, na een paar dagen gaan ze niet goed meer open en ook niet meer helemaal dicht. Verder laat de coördinatie tussen de twee het doorgaans afweten. Bij de pop in de auto was dat alletwee het geval.
Ik heb het niet op die poppen. Niet alleen vanwege die ogen, maar ook omdat ze van een akelige soort plastic zijn gemaakt die allesbehalve een greintje huidhonger bij je losmaakt, om eens een akelig woord te gebruiken. En wat dacht je van de manier waarop dat nare haar van zo’n zogenaamde vleespop in de schedel is gestanst? Daar moet bij zowel de ontwerper en als de producent veel haat achter zitten.
Deze pop was behept met een overstelpende hoeveelheid rapunselhaar. Ik moet toegeven dat dat nog erger had gekund.
Ze zat achterin de auto, in het zitje dat ongetwijfeld bedoeld was voor een echt kind, een meisje, denk ik, dat blijkbaar niet bijzonder aan deze afgrijselijke pop gehecht is. Anders had ze die wel uit de auto mee naar binnen genomen.
Als ik weer verder gelopen ben, sta ik stil. Ik twijfel nog even, maar dan loop ik weer terug om een foto van het mormel te maken.
Ze zit er nog net zo bij als een minuut geleden. Misschien heeft ze nog gauw even een handje door haar klitgevoelige nylon haardoos gehaald en bovendien een paar keer ferm met haar ogen geknipperd in de hoop dat het mechaniek haar voor één keertje wel terwille zou zijn en haar ogen zou geven met gelijk opgeslagen oogleden.
Dat heeft dan blijkbaar niet gewerkt.