17 juni 2025
Ook tijdens de fietstocht door Bourgogne schreef ik Och Hedens. Ik heb ze alleen niet onmiddellijk op internet gezet. Nu ik weer thuis ben, kijkt Mente ze nog even na en zoek ik er een foto bij. Ik plaats ze in groepjes, chronologisch, waarbij de laatst gedateerde bovenaan komt te staan. Dat betekent dat er onder het stukje bovenaan een of meer andere nieuw gepubliceerde te vinden zijn.
Er is ook tegenslag. Mijn cameraatje heeft problemen: regelmatig weigert de lens uit zijn schuilplaats tevoorschijn te komen als ik het apparaat daarom vraag door op het knopje te drukken. Het onzalige fotograferen tijdens het fietsen wordt op die manier niet alleen gevaarlijk, het dient ook geen enkel doel meer. Maar laten we wel wezen: dat alles valt in het niet bij wat ons gelukkig aan ellende bespaard blijft.
We pauzeren een paar kilometer voorbij Blanzy, bij een sluiswachtershuis dus. Niet een pand dat is omgetoverd tot bistro of theehuis, of een paradijs voor kabouters en hertjes van plastic of steen, of gebruikt wordt als woning of als bed and breakfast, nee, een op het oog verlaten gebouwtje met een voortuin die al lang geen voortuin meer is, maar waar we dus wel onze stoeltjes kunnen neerzetten voor een stuk brood en een slok koffie. Vanaf de overkant van het kanaal wordt er plots enthousiast naar ons gezwaaid door twee Nederlandse pensionado’s, op elektrische fietsen natuurlijk. Oude mensen, tien jaar jonger dan wij. De afgelopen nacht stonden we naast elkaar op de camping bij Palinges. Het echtpaar aan de overkant was net iets eerder
weg dan wij en reisde ondanks een geringer aantal jaren met meer ondersteuning. Daarom duurt het even voor ik begrijp dat zij het zijn. Ik had ze nog steeds voor ons uit gewaand. Henk had gisteravond uitgebreid kennis gemaakt en daarbij ontdekte hij dat de vrouw die ons nu toezwaait de zus is van de vroegere juf van de vader van twee van zijn kleinkinderen, de school ook waar nu diezelfde kleinkinderen dagelijks naartoe gaan, in Wezep. Ja?
Wij zwaaien hartelijk terug, roepen wat en mijn camera werkt nog ook. De twee zijn al uit zicht verdwenen als Henk met zijn fototoestelletje op verkenning uit gaat. De sluis, het water, en daarna slentert hij weer terug om ineens een sprong te maken. Er is een dubbele sprong: behalve Henk schiet er ook een geschrokken slang omhoog om meteen weer neer te ploffen en door het gras te kronkelen, een lang geval is het. Natuurlijk maakt Henk geen foto. Het mag een wonder heten dat hij zijn camera niet laat vallen. Ook ik maak geen foto vanuit mijn stoeltje, want de slang is niet meer te zien en waar laat ik zo snel mijn beker met koffie? Ineens is het hier niet meer een verwaarloosde maar gezellige plek, wat Henk er niet van weerhoudt om weer in zijn stoeltje te gaan zitten.
Dan klinkt er een harde klap boven onze hoofden. Als ik omhoog kijk zie ik een los luik dat door een windstoot opnieuw tegen de gevel van het oude huis wordt geblazen. Er is nog een tweede luik, ook los. Ze blijven hangen. Nu nog wel. Maar ik heb er in geen zin meer in om even languit in het gras te gaan liggen en weg te doezelen, wat ik anders altijd een traktatie vind.
Die traktatie komt er toch. Later. De camping in Beaune heeft een keuken die Henk op wilde eend trakteert en ik krijg tonijn. Lekker, en vooral ook die groente die er naast de plak tonijn ligt. Ons vaderdagsmaal.