Och Heden – 5 april 2023
Eerste tandjes zijn een momentum in het leven van een mens, als ze verschijnen, en wanneer ze weer verdwijnen ook. Kiezen krijgen doorgaans veel minder aandacht, behalve als er iets mis mee is.
Mijn melkkiezen vonden stuk voor stuk vanwege pijnlijke rottenis een voortijdig einde in de stoel van de tandarts. Die kiezen brachten me al vroeg bij de vraag naar de zin van het bestaan. Op sommige momenten en zeker als de tandarts over me heen gebogen stond, ontging me die volledig.
En dan te bedenken dat de hel nog veel erger was. Wat ik hier meemaakte, was daarvan een voorafschaduwing.
Het heeft me een traumaatje opgeleverd dat nog steeds iets over heeft van zijn vroegere vitaliteit. Dat zal duidelijk zijn.
Maar ik wil het hebben over Klaas.
Die heeft vier kiezen, steeds de achterste, die het zonder glazuur moeten stellen. Iets wat niet te verhelpen valt. Vroeg of laat, zullen ze rotten, vrijwel altijd vroeg. Aan de kiezen van Klaas was dat al te zien. Door de tandarts dan, want mensen laten elkaar wel spontaan hun tanden, maar nooit hun kiezen zien. Voor de goede orde: we hebben het hier niet over melkkiezen, maar over de ‘ivoren’ knobbels waarmee een mens ook makkelijk zijn pensioen zou moeten kunnen halen.
Hoe eerder ze eruit gehaald werden hoe beter, meende de tandarts. Het eerste bederf kondigde zich trouwens al aan. Daar had Klaas gelukkig nog maar weinig last van, maar dat zou zonder ingreep binnenkort wel veranderen.
Bovendien – en nu praat ik Klaas na, want die heeft het me vandaag allemaal verteld – zijn zowel jonge kiezen als jonge kaken gewilliger als het op trekken aan komt.
De overdracht van deze informatie vond ik erg beschouwelijk klinken voor een jongen van negen die ook nog eens het slachtoffer is.
Om een lang verhaal iets te bekorten: van de vier kaaskiezen (zo heet dat!) zijn onlangs de onderste getrokken. De twee in de bovenkaak komen over een paar weken aan de beurt.
Direct na deze dubbele extractie vertelde Mente per app aan vader Sam dat die maar een stripboek voor Klaas moest kopen. Dat trof: hij stond net in de boekwinkel voor een boek. Klaas wilde namelijk graag Gespot van M G Leonard hebben, opvolger van Twitch, dat hij met Kerst van zijn opa had gekregen. Ik zeg het er maar even bij.
‘Hij krijgt het voor zijn kiezen,’ appte ik daar weer achteraan. Alleen Klaas leek de dubbelzinnigheid van mijn opmerking te begrijpen. Dat was allemaal een paar dagen terug.
Vanmiddag haalde ik de kleinkinderen uit Leidsche Rijn van school en ik vroeg Klaas of hij nog steeds met zijn tong langs de plekken in zijn kaak ging, waar het zo plots zo week aanvoelde en naar ijzer proefde. Dat was zo, maar je kon ook goed zien waar de kiezen gezeten hadden. Daar waren nu zwarte gaten. Hij sperde spontaan zijn mond open als een jong vogeltje. Ik was blij met het mij geschonken vertrouwen daar midden op het schoolplein en stond stil om het beschadigde kindermondje te bestuderen. Daarna volgde de uiteenzetting van Klaas waarmee hij mijn bewondering afdwong.
Ik wil maar zeggen: het korte bestaan van die onzichtbare kiezen is niet onopgemerkt gebleven. Dat is na al die ellende een troostrijke gedachte.