Lientje

De vrouwtjestrol kwam hier binnen in een zak vol andere knuffels en poppen. Voor Mente en mij waren die geen van allen welkom, maar de Jongste, toen bijna vijf, dacht daar anders over. En voor haar waren al die poppen bedoeld. Er werd gewassen, vooral veel weggemoffeld, dat herinner ik me nog wel. Maar niet de vrouwtjestrol. Die was onmiddellijk favoriet.

De moeder van een vriendinnetje was er mee aangekomen en het vriendinnetje zelf , ook vier of vijf, was als even enthousiast als de Jongste, de een over het geven van de zak vol geknuffelte, de ander over het krijgen ervan. Ik heb dat nooit begrepen.

Zo kwam als laatste lid van ons gezin deze trol in ons leven. De kop van halfzacht plastic, met knikkers als glanzende ogen, een onuitroeibare brede lach om de mond en een pluizenbos waar geen borstel iets mee kon. Ze zag er even afschrikwekkend als aandoenlijk uit. De Jongste had vooral oog voor dat laatste en daarom zijn de andere gezinsleden er later ook zo over gaan denken.

Al in haar eerste week kwam de pop bij oma in Monster. Daar was ook Jo, die wij meestal nog tante Jopie noemden. Jo was een expert in namen. Bij haar thuis hadden zelfs de wasmachine en de WC een naam en Jo had in een lang verleden poppen gebreid voor haar neven en nichten en later voor haar eigen kinderen. Dus Jo was bij uitstek geschikt om een goede naam voor de trol te bedenken. Ze nam er even de tijd voor en dat was ook goed, want iemand een naam geven is een zaak van gewicht en betekenis. Daar hoef je de Bijbel maar op na te slaan.

… ‘Lientje’ zei ze ten slotte en ineens begreep iedereen dat een andere naam niet eens had gekund. Want Lientje wás Lientje. Lientje was al Lientje voordat wij ons gerealiseerd hadden dat dat haar naam moest zijn. Die naam was een openbaring: natuurlijk, Lientje!

We zouden er niet tegenop hebben gezien om voor Lientje ook een eigen kamertje met een eigen bedje te maken, maar dat is nooit gebeurd, want de Jongste en zij waren onafscheidelijk en deelden vanaf het begin in dezelfde kamer, hetzelfde bed.

Later, toen de Jongste de deur uit ging, bleef Lientje achter op het kamertje boven. Lientje kon niet zo goed leren en er zat ook lichamelijk geen groei in, maar ze bleef altijd bijzonder opgewekt de wereld in kijken. Ze bleef zichzelf trouw.

Later ontfermde Lukas zich over haar en zo deelt ze nu al weer een tijdje het bed met de oudste zoon van de Jongste.

Nog steeds krijgt ze veel liefde én ze heeft een tamelijk uitgebreide garderobe. Al draagt ze het liefst dat roze streepjesjurkje. Maar gisteren moest dat uit.

Aan haar gezicht te zien vervult ook dat haar met vreugde en niet voor niets. Het jurkje moest namelijk versteld worden. Versleten kant dat vervangen moest worden. Dat is nu gebeurd. Maar het jurkje gaat niet terug naar Lientje. Voorlopig niet.

De Jongste kreeg dit jurkje bij haar geboorte. Pas veel later mocht Lientje het aan. Die heeft het, bij gebrek aan groei, heel lang gedragen, maar straks moet er toch een ander kindje in, want Lientje wordt weer tante.

Ik vraag me af wat Lientje gaat doen straks als ook daar na twee jongetjes een meisje het gezin komt verrijken. Laat ze Lukas en gaat ze naar een ander bed? Dan is het weer net als vroeger. Lientje straalt al bij het idee.