10 januari 2022
Als ik nog gewerkt had en als maandag in mijn arbeidzame bestaan niet al heel lang mijn vrije dag was geweest, dan zou ik vandaag naar school zijn gefietst, terwijl het wieltje van de dynamo tegen het rubber van de voorband aandrukte. Het maakte de tocht door het duister aan het begin altijd even spannend. Soms was er namelijk iets mis met het contact en resulteerde het draaien van dat wieltje helemaal niet in een kloeke lichtstraal. Dan was er helemaal geen licht of er kwam iets armzaligs tevoorschijn dat je zelfs amper gloeien kon noemen. Dan trok ik mijn handschoen uit en frommelde al fietsend ─ doorgaans al in het poortje, dus geslinger zou onmiddellijk worden afgestraft ─ wat aan de onderkant van de dynamo en dan kwam het wel weer goed. Het fijne ervan heb ik volledig doorgrond en ook heb ik er naderhand ook nooit eens aandachtig naar gekeken. Het euvel kon zich iedere dag opnieuw weer voordoen en altijd was dat vervelend, maar na korter of langer gefrunnik kwam het toch weer goed en dan dacht ik er ook niet meer aan. Het zou verstandiger geweest zijn als ik een keertje gestopt was om in mijn agenda of zo te noteren: dynamo controleren. Maar dat is niet gebeurd.
Om het wieltje van de dynamo zat een rubberen ring en twee keer per jaar scheurde zo’n ding. Daar had ik nu weer wel maatregelen voor genomen. Vandaar dat er altijd wel een reservering op de grond rolt als ik mijn zadeltasje openmaak waarin je bandenplakspullen kunt vinden.
Soms ook was de dynamo iets naar beneden gezakt waardoor het wieltje in een ongunstige hoek op de band kwam. Dat gaf niet alleen minder licht, maar ook meer lawaai. En dat willen we niet. Ik draaide de dynamo wat rechter en met de Engelse sleutel uit mijn zadeltasje zette ik die weer vast. Een enkele keer ook bleek mijn lamp teveel omlaag gezakt, ook dan kwam die sleutel eraan te pas. Ik merk overigens dat dit verhaal een andere kant op gaat dan ik had gedacht. Laat ik er aan toegeven en twee stukjes over mijn fietstochten door het duister te schrijven.
Ik word namelijk in beslag genomen door dat zadeltasje. Weliswaar hangt dat nu al een jaar of zeventien onder het zadel (het derde) van mijn rode Snelfiets, maar het hoorde oorspronkelijk bij diens voorganger. Vandaar dat mensen met scherpe ogen nog Gazelle op het tasje kunnen zien staan. In dat tasje zitten behalve plakspullen en genoemde dynamoringen ook een imbussleutelsetje en een Engelse sleutel.
Zát een Engelse sleutel. Vorige week had Luuk een lekke band en die heb ik geplakt. Het lek zat in het voorwiel en dat heb ik maar even losgedraaid zodat ik bij het plakken niet zo over dat kinderfietsje gebogen hoefde staan.
Zei ik ‘even losgedraaid’? Neem me niet kwalijk. Het was helemaal niet even, want de eerste de beste moer zat nogal vast en toen daar beweging in kwam, was dat niet die moer, maar bleek het de Engelse sleutel te zijn die ik in twee stukken draaide. Ook dat moet ik onthouden, een nieuwe sleutel, want zonder zo’n ding wordt iedere fietstocht een rampzalige onderneming. Gelukkig gebeurde dit thuis, zodat ik de klus met een steeksleutel die wel helemaal van zolder gehaald moest worden, kon afmaken. Hier wreekt zich die lockdown, anders had ik alleen even een nieuwe Engelse sleutel gekocht.
Genoeg hierover. Waar ging het ook al weer om? O ja, ik fietste door het donker naar school en mijn dynamo deed het.