29 augustus 2022
Van alle kanten wordt verteld dat de mensheid ook financieel tijden vol rampspoed en narigheid staat te wachten, als die al niet zijn aangebroken. Onze gasleverancier complimenteert ons steeds weer met afgenomen gas- en elektriciteitsverbruik, maar dat bericht wordt gekoppeld aan een afrekening waaruit blijkt dat ik meer dan het dubbele betaal dan een jaar terug. We leven wat soberder, geloof ik, maar ik behoor overduidelijk tot het slag mensen voor wie de narigheid nog even op zich laat wachten.
Dat is mooi voor de portemonnee, maar slecht voor het geweten. Daar had ik ook gisteravond last van, hoewel ik bij het verhaal over nooit aflatend PTSS tijdens de ook al niet erg vrolijk stemmende aflevering van Zomergasten nog een handje pinda’s nam, onderwijl speurend naar een eigen trauma hier of daar.
De afgelopen dagen ben ik drie keer uit eten geweest. Telkens was het eten prima, maar erg zwaar en ook was er erg veel van. Dat vond ik; dat vonden ook de disgenoten. Mijn moeder waarschuwde ons ‘froegah’ al dat we niet te veel moesten eten; intussen vond ze het vervelend als er iets overbleef. Deze dubbele boodschap viel wat mij betreft altijd uit in het voordeel van de laatste. Ik kon het ook wel hebben, vond iedereen, want ik was een mager scharminkel. Dit in tegenstelling tot het ronde tonnetje dat ik mijn vader mocht noemen. Die vond overigens dat ook hij nog wel wat hebben kon.
Maar drie dagen achtereen overdaad gaat zich wreken. Vrijdagavond wandelden we naar het restaurant waar we met vrienden zouden eten en dat compenseerde.
Zaterdag lunchte ik met oud-collega’s, die ik net zo goed collega’s kan noemen, want we zijn allemaal oud-collega’s van elkaar. Daarbij waren de fietstocht van Utrecht naar Weesp en weer terug een bron van grote vreugde. Niet alleen omdat het plezierig fietsen was, maar ook omdat iedereen me zo sportief vond. Daar valt het nodige op af te dingen, maar dat heb ik die zaterdag zelf niet gedaan.
Gisteren stond in het teken van het openbaar vervoer. Dat wil zeggen dat Mente en ik met de trein naar Voorburg reden. Daar wachtte ons de Hoftrammm waarmee we allerlei cirkels door Voorburg, Den Haag en Scheveningen zouden maken. Intussen werden we ruim getrakteerd op allerlei heerlijks waar Pierre Wind zijn handtekening onder had gezet.
Toen heb ik toch besloten om niet alles op te eten. Later dan Mente. Zij heeft blijkbaar een betere opvoeding achter de kiezen, want zij was zo verstandig om voor het hoofdgerecht te bedanken en dat alleen maar vanwege de kwantiteit.
Nee, als het om de maaltijden van de afgelopen dagen gaat, zijn er hele volksstammen die best wat kunnen minder eten. Je komt er in ieder geval wat kwieker mee op de bank te zitten waar je vervolgens ook beter bestand bent tegen de confrontatie met alle psychische narigheid die in zielen van mensen tot wasdom kan komen.
Aan het einde van Zomergasten stapten Janine Abbring en haar gast, de psychiater en traumaspecialist Bessel van der Kolk in het water om het podium. Pootjebaden, dat had ik ook wel gewild tijdens de tramrit. Toen we bij de boulevard van Scheveningen kwamen, had ik er spijt van dat ik mijn zwembroek niet bij me had. Maar zelfs die spijt diende geen doel: de tram reed door en even later stond er weer een bijzonder en erg lekker gerecht van Wind voor. Lekker, maar te veel. Blijkbaar zijn de grote borden met daarop een versierd erwtje uit de mode.