Kaal

Zojuist stuurt Joris me vier foto’s toe, waarmee hij verraadt dat hij zich weer op het boekenkastje heeft gestort. Dat is een bijzonder kastje, ooit gemaakt door een vriend van mijn ouders. Ik noem hem met ere: Jan Neervoort, een van de vrienden van de Soos, een vriendengroep van vijf echtparen, allemaal uit Monster, allemaal gelieerd aan de Molenwijk daar en ook allemaal gereformeerd.

Het kwam in de late jaren veertig in de Varenstraat 2 te hangen, al herinnert mijn zus zich het kastje vooral van de Choorstraat. Daar hing het nog heel even op de slaapkamer van haar en haar zus, maar al spoedig kwam het in de kamer ernaast, waar ik sliep, eerst met Arie en later met Joris. In dit kastje kwamen mijn eerste boeken en boekjes terecht en omdat ik wel iets met boeken had en hebberig was, eigende ik me dit kastje mentaal toe.

Na de volgende verhuizing naar de Molenstraat kwam het kastje weer heel dicht in de buurt van zijn maker en zijn eerste hangplek. Niet meer op mijn kamer, wel op die van Joris, want wij sliepen toen niet meer op een kamer. In jaren en gebruik heeft hij veel meer recht op het kastje dan ik, al bleef ik me de mentale eigenaar vinden. Niet dat we het daarover ooit gehad hebben, maar zo was het wel. Ten slotte was het een kastje in een kamertje waar zelden iemand kwam, met stripboekjes en zo. Het had, op een afgrijselijk oranje deurtje na, zijn oorspronkelijke kleur weliswaar grotendeels behouden, maar niet straffeloos. Mijn moeder moet het in de jaren zeventig of tachtig nog eens goed in de verf gezet hebben, waarbij ze dus het deurtje een andere, verkeerde kleur gaf. Die oorspronkelijk dun en strak opgebrachte verf verdween onder een vette verflaag die niet alleen te dik was, maar die ook niet de frisheid had die mij als kind zo beviel.

Toen mijn moeder naar een verzorgingstehuis ging, kwam het kastje bij Joris op zijn Naaldwijkse zolder. Daar bleef het tot hij het een keer meenam naar Utrecht. Ook daar is een zolder en ook daar kwam het niet tot hangen. In plaats daarvan ging het een paar jaar daarna naar de jongste in Bunnik. Die wilde het wel gaan gebruiken, al wist ze nog niet waar, maar dan moest wel eerst die al te dikke verflaag eraf. En daar kwam het natuurlijk niet van.

Totdat Joris bereid bleek om het kastje opnieuw mee te nemen naar Naaldwijk om daar alle verflagen te verwijderen.

De foto’s van vandaag laten zien dat hij woord gehouden heeft. Het kastje ziet er weer uit zoals het ooit van Jan Neervoort in handen kwam van Jan Altena, onze schilder en behanger. Voor hij met schuren, plamuren en schilderen begon, vermeldde hij naam en adres van de opdrachtgever, mijn vader en de geweest kleur: pastel groen heel licht.

Dat weten we dus sinds vandaag. Het kastje is niet alleen gemaakt door een heuse timmerman, maar ook nog geverfd door onze schilder, die overigens ook aan de Molenstraat woonde.

Onbelangrijk nieuws, ik weet het, uitermate geschikt om een jaar mee af te sluiten.

In 2023 zet Joris het kastje weer in de lak en is het weer als nieuw. Met dank aan Jan, Jan en Joris.