18 oktober 2022
Een jaar lang zat ik achter Anneke en keek ik naar haar lange donkerblonde haar. Het golfde en had een zachte, vriendelijke glans. Ik had plezier in die brede natuurlijke waaier. We konden het wel vinden met elkaar, maar dat was het dan. Het jaar daarop zaten we niet meer in dezelfde klas. Ik was blijven zitten; dat had zij een jaar eerder al gedaan en daarom kon zij nu naar de vierde. We zeiden elkaar nog wel vrolijk gedag op de gang en ik zie haar nog op haar mobyletje wegrijden.
Mijn middelbare schooltijd kent een paar droevige jaren, die allemaal begonnen met de d van drie en doubleren: drie jaar derde klas. School was een ramp, een straf, een aanslag. Ik kan nog steeds niet goed uitleggen hoe de jongen die ik toen was en met wie ik nog steeds kan meevoelen, uiteindelijk tientallen jaren in een klaslokaal zou doorbrengen.
Die onvruchtbare jaren van vluchten en spijbelen hebben, raar maar waar, ook een vreugde mogelijk gemaakt die ik me niet had kunnen voorstellen.
Ik kwam toen ook bij mijn Haagse kunstzinnige vriend in de klas. Ook hij werd er ongelukkig, maar we werden vrienden, doken in de kunst en zouden dat samen een leven lang blijven doen. Dat was één.
Ik leerde gedichten lezen en kwam ik Nescio tegen. Ook somber stemmende jongens als Sartre en die maakten diepe indruk op me, maar de poëzie en Nescio zijn gebleven.
En dan die verliefdheid op het meisje dat onbereikbaar was. En toch niet. En daarna weer wel. Ach, de droefenis om dat onbereikbare meisje met wie ik intussen een kleine honderd jaar tafel, bed, kinderen en andere pret deel.
En voor de bron daarvan moeten we terug naar de prut van de puberteit. Met zijn grijnzende toekomst, zijn witte overhemden, stropdassen, pakken en krakende schoenen.
Met zijn ‘Ja mevrouw, natuurlijk doen we dat, meneer.’ Zijn alles moeten en niet mogen. De jaren van niet begrepen worden en dat misschien ook niet willen. Van liefdesverdriet.
Daar hoort het vrolijke meisje van de mobylette ook bij. Maar ze rijdt niet meer op haar brommertje van toen. Ze heeft kort grijs haar en heeft de kust verruild voor de Veluwe.
We hebben de laatste tijd weer wat contact omdat zij mijn stukjes heeft ontdekt.
Dit weekend was ik nauw betrokken bij een concert waarvoor ik ter aanmoediging links en rechts, op papier en digitaal, uitnodigingen had rondgestrooid. Daar waren Anneke en haar man op af gekomen.
Ik herkende haar zodra ze binnen kwam en in de pauze ging ik even bij haar zitten.
‘Je bent niets veranderd,’ zei ze na tien minuten.
‘Altijd al een ontzettend ouwe kop gehad,’ zei ik, want dat zeg ik altijd als ik te horen krijg dat ik niet veranderd ben. Zij was dat wel. En toch ook weer niet, want zij was ineens iemand die ik al heel lang kende, wat natuurlijk ook zo is. Je kunt misschien beter zeggen dat we elkaar al heel lang niet kennen, maar zo was het toch niet. Ik vond het bijzonder gewoon en ook prettig om weer eens naast haar te zitten.
Ook iets om een beetje melancholiek van te worden: alsof we een halve eeuw naast elkaar hadden gezeten en er in essentie niets veranderd was.
Het drong tot me door dat het tijd was om een einde te maken aan de pauze. Ik moest weer aan de bak voor de tweede helft.