Och Heden 20 september 2023
Vorige week woensdag stopte er een blok verderop een keurig grijs bestelbusje. Wij stonden met wat buren op straat te praten, maar zwegen toen een langwerpig, in zeildoek verpakt pakket uit de bus tevoorschijn werd geschoven om een huis binnen gedragen te worden. Het ging om een jongetje. Vroeg in de morgen was het misgegaan met hem. Om de hoek landde een traumahelikopter en ook reed er een brandweerwagen de straat in om de jongen zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te krijgen. Dat had allemaal niet geholpen. Daarom stonden wij daar.
De jongen werd het huis in gedragen. Straks wordt hij voor het laatst naar buiten getild. In de 23 jaar dat hij hier gewoond heeft, nam hij nooit zelf de drempel. Hij moest gedragen worden of hij werd in zijn rolstoel voortgeduwd, al hielp hij daar zelf ook wel bij. Bestelwagentjes was hij gewend. Zijn ouders hadden naast een gewone auto ook een caddy speciaal voor hem. En in huis was er een lift zodat hij met rolstoel en al naar zijn kamer boven kon. Dat zijn in één klap overbodige attributen geworden, de caddy en de lift. En zo is er nog veel meer. Enkele tientallen jaren is er door zijn vader en moeder een heel leefschema om de jongen gebouwd van halen, brengen, verzorgen, uitgaan en vakantie vieren. Daaraan deden ook zijn twee oudere broers mee. Het gezin was niet meer of minder uithuizig dan
anderen, maar in de meeste gevallen merkte je er iets van wanneer Pieter met zijn vader of moeder of een van zijn broers langs kwam. De buren van een paar huizen verder waren voor de straat vooral de ouders van Pieter en zijn broers in de eerste plaats zíjn broers.
Niet lang geleden vertelde een trotse vader dat Pieter zijn MBO-diploma had gehaald. Dankzij de ruit werden we jaarlijks op de hoogte gehouden van zijn leeftijd, want die werd ieder jaar in maart samen met zijn naam in kloeke letters op het raam gekalkt. Het bestaan van Pieter was zo manifest dat je bijna zou denken dat dat van hem eeuwigheidswaarde had. Dat is de paradox van zijn bestaan geweest, want dat was een opeenstapeling van onzekerheden. Pieter had PDH deficiëntie, dat is een aandoening die samengaat met ademhalingsproblemen, spierslapte, vertraagde groei, epilepsie en nog het een en ander. Met deze afwijking word je niet oud.
Ik denk dat Pieter wel plezier had in de kloeke letters en cijfers op het raam. Hij hield van vrolijke en kleurrijke dingen. Op zijn rouwkaart staan ook koppen afgebeeld van clowns, buitenissige kleurrijke vogels en betoverende lolly’s. Zelf staat hij erop met een gele pet van de Tour de France. Allemaal vrolijkheid en kleur, wat niet wegneemt dat hij ook dol was op bitterballen.
Vandaag gaat Pieter voor het laatst over de drempel. Zijn bestaan bracht veel zorg, veel liefde en veel vrolijkheid.
Het rolstoeltje komt niet meer langs.