4 februari 2022
Was het dinsdag, was het woensdag? Dat weet ik niet meer, maar wel herinner ik mij de schok die door me heenging toen ik vanuit de stad terug fietste naar huis. Met een nieuw lampje, met twee lijstjes, waarvan eentje nog in losse onderdelen, en met een nieuwe dichtbundel. Maar zonder handschoenen! En dat terwijl ik zeker wist dat ik die had gepakt. Ik was er nog voor teruggelopen.
Voor al mijn handschoenen tot nog toe brak ooit het moment aan dat ik ze kwijtraakte en meestal is dat wanneer het dragen ervan wat minder vanzelfsprekend wordt. Met petten overkomt me dat ook, maar laat ik me beperken tot het actuele leed.
Moest ik terug naar de bezochte winkels? Ik overwoog het, maar in mijn fietstas zat een dun glasplaatje en ik zag de ellende al voor me, want bij de Buurkerk had ik mijn fiets nog geen half uur daarvoor in omgevallen staat teruggevonden, wat me doet realiseren dat ik bij de Hema ook nog een schoenlepel kocht. Geen Engelse sleutel, want die hadden ze er niet meer. Vroeger wel.
Het was, vond ik na de eerste schrik, handiger om toch maar eerst thuis te kijken. Alleen dacht ik daar niet meer aan toen ik daar weer was.
Tot vanmorgen. En toen zag ik het meteen: de handschoenen lagen niet meer op hun vaste plek bij de kapstok.
Nu ben ik een bikkel dus ik kon best zonder handschoenen. Maar ik wist ook zeker dat ik er dan pas weer aan zou denken als ik een volgende keer met de fiets weg zou gaan en dan kon ik het wel schudden. Dan behoorde ook dit paar fraaie lederen handschoenen tot de verleden tijd.
Zo kwam het dat ik in de schuur, naast mijn fiets, of nauwkeuriger: tussen mijn beide fietsen in, een telefoontje pleegde met de winkelier die me deze week een lampje verkocht en ook belde ik de lijstenmakerij waar ik toen binnen geweest was. Daar herinnerden ze zich mijn bezoek nog wel, maar van handschoenen wisten ze niets.
Dat kon ook niet, zou ik ze even later hebben kunnen vertellen, toen ook dit telefoongesprek al voorbij was. Terwijl ik me afvroeg of het nog wel zin had om ook de boekhandel te bellen, zag ik de handschoenen liggen en omdat ik er zo mee bezig was, daar in de schuur, vond ik het heel, heel even niet eens vreemd dat ze daar lagen.
En nog weer even later ook niet, maar nu om een heel andere reden. Ik begreep ondertussen wat er was gebeurd. De handschoenen lagen in het kinderzitje van Mentes fiets. Daar had ik ze blijkbaar neergelegd toen ik mijn fiets van het slot haalde. Zoiets is een automatisme en dat had gefaald. Zodoende had ik de fiets toen uit de schuur gesleept en was ik zonder handschoenen weggereden.
Vandaag niet, vandaag reed ik triomfantelijk en gehandschoend door de koude regen die onbedaarlijk op me neer kletterde. Wel jammer dat ik mijn regenbroek thuis had laten liggen.