Engeltje

Ooit heette de Turkse stad Demre Myra en was de Nicolaas er bisschop. Niet eens zo heel lang geleden werd er een beeld van hem geplaatst dat recht doet aan de heilige die hij was. Nu kun je het huidige Demre niet christelijk noemen en de mensen die er graag met vakantie gaan zitten volgens de plaatselijke toeristeninformatie niet op deze stichtelijke en esthetische representatie van de voormalige bisschop te wachten. Daarom kwam die terecht in een dode hoek bij de kerk en stond even later de Coca Colavariant van Santa Claus op de sokkel. Alleen dat al is een reden om nooit meer een glas cola te drinken.

Ik denk dat Sint-Nicolaas er geen enkele moeite mee zou hebben om ruim baan te geven aan het Christuskind. Dat is immers levenslang de werkgever geweest die het met volle overgave diende. Dat kwalijke alter ego van hem doet niks anders dan het kind in de krib verdringen.

Toch is ook hier in huis binnen de kortste keren alles wat herinnerde aan het feest van de sint verbannen en heel het huis staat klaar om de komst van Immanuel te verbeiden. Nou ja… dat gaat wel gepaard mee allerlei attributen waar het kind in kwestie tijdens zijn ondermaanse bestaan niets mee heeft gehad. Zo heb ik zojuist de kerstboom het huis in gesleept en die met zijn kluit in de daarvoor bestemde rode emmer gepoot. De lichtjes zitten er ook al in. Daarmee zit mijn taak erop. Mente zal er haar uitdijende verzameling engeltjes straks in loslaten. Maar ook een egeltje. Dat is een engeltje zonder ‘n’.

Kerst gaat gepaard met veel ritueel in huize Borgdorff. Zo schreef ik teksten voor drie vespers die op weg naar Kerst georganiseerd worden. Het jaarlijkse kerstgedicht voor op de kaart is weer klaar. De kaarten liggen zelfs al te wachten om in de enveloppen gestopt te worden. Die moeten dan wel eerst beschreven worden en we kunnen niet alles tegelijk.

Met Annette, die mij twee dagen daarvoor nog gedag zei alsof ik Sinterklaas was, reed ik gisteren in onze arrenslee naar een Groenekanse kweker om er onze bomen te kopen. En ook dat is een ritueel. Vandaar ook dat ik vanuit de arrensleeradio kerstmuziek liet horen.

Volgend jaar, ergens in januari, neem ik weer met pijn in het hart afscheid van de kerstboom, maar het is een troostrijke gedachte dat de boom door dezelfde kweker weer in de grond wordt gezet. Weliswaar keek ik wat langer voor ik besloot welke boom ik mee zou nemen, maar eigenlijk wist ik meteen welke het moest worden. Een mooie boom, en eentje die al eerder kerstboom was geweest. Dat kon je zien. Annette en ik azen op hetzelfde type boom. Gelukkig valt onze keuze nooit op dezelfde, zodat we ook nu op de terugweg in vrede en vol welbehagen, en in geur van dennengroen naar huis rijden. Jammer dat het niet sneeuwde.

Onze boom heb ik pas een uur geleden naar binnen gehaald en hij wacht dus nog op zijn versierselen, bij Annette is dat anders. Daar is de boom gisteren onmiddellijk in een ook al rode emmer gezet en vervolgens opgetuigd. Die meid zit niet stil.

Zeker niet. Want ze komt ook nog even met een cadeautje langs. Ik had ergens een mooi egeltje gezien voor in de boom. Dat had zij nu gekocht. Nogmaals, hier doet Mente de versiering en die bestaat voornamelijk uit engeltjes. Het egeltje hangt er al in.