31 juli 022
Weliswaar liep ik gewoon door, hield ik niet eens met een fractie van een pas in, maar ik zag het toch echt. Achter het raampje van een ijssalon in Miltenberg hing een bordje met daarop het woord ‘Tüte’. Daarmee werd ongetwijfeld een ijshoorntje bedoeld.
Maar gisteravond, toen Henk en ik een hoorntje met twee bollen bestelden, zei de dame aan de andere zijde van het loket ter bevestiging maar misschien ook om ons te corrigeren: ‘Zweimal ein Wafel met zwei Kugeln.’ Dat woord wafel hield me bezig, al trok nog meer de dame aan gene zijde van het raampje mijn aandacht.
Anders dan in Miltenberg vandaag lag Wörth er gisteravond volstrekt verlaten bij. Het was een stadje waarin achter elke gevel mensen dood lagen te wezen. En dat nog wel op zaterdag. Wel moet ik erbij vertellen dat even buiten het dorp een muziekfestival van hoempa en pop gaande was en dat zal voor een leegloop gezorgd hebben.
Dat doet allemaal niets af aan de desolate toestand waarin de jonge dame van de ijssalon naar mijn idee moest verkeren. Ik moest denken aan schilderijen van Hopper en aan het woord ‘waitress’, want dat was wat de dame deed, wachten. Zonder onze bestelling gisteravond zou al dat wachten van haar misschien wel volkomen vergeefs zijn geweest.
Pas toen ik daar overheen was, kon ik me volledig storten op het woord ‘wafel’.
Daarbij denk ik allereerst aan platte in daarvoor speciaal geproduceerde ijzers gebakken koeken die doorgaans niet zonder ruitjesstructuur kunnen. En inderdaad, het hoorntje waarom Nederlanders hun torentje ijsbollen metselen, is ook een wafel. Alleen denk ik bij een wafel allereerst aan een koek die plat is. Maar dat hoeft inderdaad helemaal niet zo te zijn.
Alleen, vroeg ik me af, wat is het moment waarop je zo’n wafel de vorm van een hoorn kunt geven?
Ik legde het Henk voor. Als echte Saks is hij vertrouwd met al dan niet gevulde kniepertjes, wat inderdaad ook wafels zijn. Als die net gebakken koeken nog warm zijn, vertelde hij, dan kun je ze de vorm geven die je wilt, een rolletje of een hoorntje. Veel andere mogelijkheden heb je overigens niet, want bij het afkoelen, harden ze uit.
Dat had ik natuurlijk ook zelf wel kunnen bedenken, vond ik. Dit lag allemaal zo voor de hand, maar zo ging het niet: ik bedacht het niet en wist het dank zij Henk en dat maakt maar weer duidelijk hoe goed het is als mensen met elkaar optrekken.
En zojuist lees ik dus ‘Tüte’ en geen ‘Wafel’. Het was nog een wonder dat ik dat zag, want er stonden hier in Miltenberg aardig wat mensen voor de toonbank van het Eiscafé. Ik dacht weer aan de eenzame waitress in Wörth die het vanavond zonder ons moest stellen omdat Henk en ik al fietsend langs de Main zo ver van haar waren weggeraakt.
Als jij er komt, koop er dan een ijsje.