15 februari 2024
Mij bereikt het verzoek om te reageren op een tikkie. Het komt van een vriend, maar dan eentje die zich niet met de formulering daarvan heeft beziggehouden. Die kreeg hij aangereikt van zijn chat gp-assistant.
Een tikkie dus. Tikkie en niet tikje.
Heel even staat mijn moeder achter me om me geïrriteerd te corrigeren: ‘Geen tikkie, maar tikje!’ Vreemd genoeg, realiseer ik me opeens, heette mijn moeder Annie en geen Antje of Anneke, en drie van haar vijf kinderen sleepten in hun kindertijd een zwaar beklemtoond ie met hun naam mee. Zo werd ik Lennie genoemd. Daar heb ik mijn moeder nooit over gehoord, maar wee mijn gebeente als ik in plaats van stukje stukkie zei, kakie en niet kaakje of biscuitje of – nog erger – stiekie in plaats van elastiekje.
Om een lichtknop in de keuken – toch al een plek waar je mijn moeder regelmatig aantrof – hingen elastiekjes voor algemeen gebruik. ‘Even een stiekie pakken,’ riep ik een keer toen ik nog de leeftijd had waarop ik eerst op een krukje moest klimmen om bij de lichtknop te kunnen.
‘Het is geen stiekie! Dat zeg je niet! Het is elastiekje.’ Ik hoorde aan haar toon dat het mijn moeder ernst was. Zij viel elk westlandisme aan: geen wegt maar weg, niet ‘zijn heb’ maar ‘hij heeft’. Haar verbeteringen voelden als een oorvijg.
Ik keek naar de net niet zwarte lichtknop met daaronder een stopcontact. Naar de gele tegeltjes die ik in haar bijzijn nooit pisgeel zou durven noemen, al waren ze dat wel, onmiskenbaar.
Eerlijk gezegd beviel me die correctie wel, want nu wist ik dat woorden als kassie, harrekie en bezempie ook een wapen waren om haar een beetje te ontregelen op momenten dat het eigenlijk om ernstiger zaken ging. Zoiets voelt ook een kleuter aan. Maar in de praktijk hield ik me aan de uitspraak zoals mijn moeder die wenste.
En nu vraagt iemand mij om te reageren op een tikkie en ineens sta ik weer op die kruk en kijk ik naar de pisgele tegels en de lichtknop van bakeliet, terwijl achter mij mijn moeder staat te mopperen. Zij zou verontwaardigd een berichtje terugsturen en in haar boosheid misschien wel vergeten om te betalen.