18 januari 2023
De weken naar Kerst begon met een amaryllisbol. De jongste gaf hem me vlak voor sinterklaas, als wegbereider voor de kerstboom die kort daarop in huis kwam.
We hebben het over een bol die twee weken later in roze en wit aan het bloeien sloeg en wel met zulke grote, krachtige maar tegelijk tedere bazuinen die een aangename verstilling lieten horen, dat ik hoopte dat de tweede, wat trager groeiende steel niet tot bloei zou komen. De vier bloemen van steel één vormden al een fors boeket.
Direct na Kerst kwamen ook uit die tweede steel vier forse bloemen, eerst twee en daarna nog eens twee, en de acht bloemen hielden het ook samen veel beter uit dan ik gedacht zou hebben. Die laatste bloemen hebben het ook nog wel even uitgehouden, maar ze waren wel als eerste weg. Daarop volgden de andere twee laatbloeiers. Nu zijn er nog maar twee over. Zij beleven onmiskenbaar hun nadagen.
En de kerstboom, die andere bron van vreugde? Die stond bijna al die tijd naast de amaryllis nog groter en grootser te wezen. Tot zondag. Toen hebben we die ontdaan van alle engeltjes en andere figuurtjes en balletjes en van de lichtjes. Nog een dag heeft hij van het terras naar binnen mogen kijken. Gisteren heb ik de forse kluit uit de emmer getrokken en hem met de auto teruggebracht naar de plaats waar we hem kochten. Op 7 december zoals iedereen zich ongetwijfeld nog herinnert. Toen kochten
Annette en ik elk een eigen boom en gisteren gingen de twee ook weer samen terug, niet Annette en ik, maar de twee bomen.
Koos en ik duwden de bomen in de auto. Annette schonk intussen koffie en daarna reed ik de bomen terug naar de Groenekanseweg. Alleen. Koos zou misschien nog wel meegereden zijn, maar ik had de kinderzitjes vanwege de bomen op mijn voorstoel gegooid. Koos keek ook niet droevig genoeg toen hij zag dat de passagiersstoel al bezet was. Had hij dat wel gedaan, dan had ik die stoeltjes wel even uit de auto gegooid. Nu bleef het bij de bomen. Toen ik na de koffie instapte, geurde ze me toe. Dankbaar waren ze, tot aan het afscheid.
In de wijk slingeren sinds twee weken regelmatig afgedankte kerstbomen rond. Dat lot blijft onze bomen bespaard. Ook verdwijnen ze niet in een niets ontziend vuur of een onbarmhartige hakselaar. Nee, onze bomen gaan de grond weer in. Daar ga ik tenminste gemakshalve maar van uit.
Bij de kweker zag ik een pallet met een hekje eromheen. Daarop stonden al zes boompjes. Terwijl ik de bomen van auto naar pallet droeg, liep de eigenares toevallig langs. Ze groette. En dat was het dan.
Hopelijk wordt het weer gauw Kerst. Dan halen we weer twee bomen, zo snel mogelijk na 5 december, maar dan heeft de jongste al een amaryllisbol cadeau gedaan.
Wacht even: dit jaar was er geen kerstroos van Klaas. Heeft hij mijn hint een tijdje terug toch niet goed begrepen.