Och Heden 29 oktober 2023
Om de vuilnisbak aan de straat te krijgen, loop ik eerst de achtertuin door en daarna volgen twee keer 25 meter lange stukken poort. Die is smal en ’s avonds zeer donker. Vandaag regent het ook nog eens. Alweer.
Toen we afgelopen nacht thuis kwamen en het paadje door de voortuin namen, gleed ik bijna uit. Er was een bolling en die was nogal glibberig. Ik reageerde snel genoeg om niet echt uit te glijden en tegelijkertijd niet mijn volle gewicht op de bobbel los te laten, want ik veronderstelde dat ik op een pad trapte. Eerlijk gezegd was ik wel trots op die combinatie van conclusie en snelle reactie. Vooral hoopte ik dat de pad daar profijt van had gehad. Als hier al sprake was van een pad.
Gek genoeg had ik er onderweg naar huis juist zo op gelet, op mogelijke padden. En nu zou het juist bij die laatste meters, terwijl ik bezig was de huissleutel tevoorschijn te
toveren, nog mis gaan. Ik draaide me om en keek nog eens goed om te zien wat er in deze duisternis aan extra donkers op de door de regen ook al donkere maar ook misleidend glanzende tegels te zien was. Ook Mente deed dat. Bewoog er iets? We konden het niet goed zien. De volgende dag zou mogelijk meer vertellen.
En nu loop ik dus door een smalle en duistere poort. Ik ben extra voorzichtig: ook hier heb je kans op onzichtbare padden. En dat met die kliko achter me aan. Nu pas denk ik weer aan vannacht en gerustgesteld constateer ik dat ik vanmorgen niets heb gezien toen we weer door het voortuintje liepen. Geen dodelijk vertrapte pad, geen spoor van een beestje dat zich moeizaam zou hebben weggesleept na die onverwachte confrontatie met mijn rechterschoen. Er lag ook kastanje of een stukje tak (dit is een leuke samentrekking voor taalliefhebbers).
Het is een reden temeer om nu, in die donkere poort, extra alert te zijn. Om padden te ontzien loop ik op eieren. Intussen weet ik dat al die voorzichtigheid ontoereikend is, want wat doen de wielen van de kliko die ik met me meesleep?
Wordt vervolgd.