Der Zug

Wij namen gisteren het zekere voor het onzekere en gingen alvast op inspectietocht. En zo ontdekten we dat de liften op het station van Miltenberg nog niet functioneerden en dat we dus echt met fiets en bagage onder het spoor door moesten. Het zou er op neer komen dat we de tassen apart naar beneden en weer naar boven moesten sjouwen. Daar hadden we afgelopen vrijdag al mee geoefend, toen we ergens via een smalle brug over een sluis over de Main moesten. Mijn van zichzelf al wat wiebelige benen werden er op voorhand al een beetje zenuwachtig van. Met tassen een trap af vind ik verschrikkelijk.

De optimist in mij wist te vertellen dat ik daar vandaag voor alle tijd zou hebben en zo was het ook.

Tweede voordeel van deze verkenning was dat we alvast een maandkaart uit de daarvoor bestemde automaat konden plukken.

En zo zorgde dit stationsbezoek voor voldoende gemoedsrust om met veel plezier door het fraaie maar gisteren wel wat warme Miltenberg te gaan slenteren.

En dan was er gisteren nog de ontmoeting met een conducteur, daar op het station van Miltenberg. Die was klaar met zijn werk, maar wilde ons wel even helpen bij de maandkaart, al was dat niet nodig, want die hadden we al. Hij deed zijn beklag over de Duitse spoorwegen. Daar klopte helemaal niets meer van. Alleen die liften hier al. Ze zouden maanden geleden al klaar geweest zijn. Het station was helemaal verbouwd om ook het mooie Miltenberg mee te nemen in de vaart der volkeren, maar die onontbeerlijke liften bleven, al waren ze gloednieuw, onbruikbaar.

En zo was het, ging hij ongevraagd verder, in heel Duitsland. De Bundesbahn had er met allerlei bezuinigingen een rotzooi van gemaakt. Wel waren er wat megalomane stations gekomen, maar men had vooral te lang noodzakelijk onderhoud uitgesteld en op ontoelaatbare wijze bezuinigd op het personeel. Nooit en nooit liep er nog een trein op tijd. De hele dienstregeling ging de mist in. En dan kwam ze, als goedmakertje, ook nog met een maandkaart die je voor negen euro kon aanschaffen en die je recht gaf op een maand lang ongebreideld reizen door heel Duitsland. Daarbij konden onze fietsen, buiten de spits dan, nog gratis mee ook. Wisten we dat wel? Maar even zo goed was het wel een uitstekende manier om de boel nog verder in de soep te laten draaien, die maandkaart.

Het verhaal van de conducteur werd vandaag voorzien van handen en voeten. Op het station in Mainz, waar we drie overvolle treinen moesten laten passeren voor we op het idee kwamen om te proberen via een omweg in Koblenz te komen, schrok ik van de oploop op sommige perrons en van het recht van de sterksten dat mensen soms een trein in hielp.

In die treinen heb ik een paar keer in het halletje gestaan met mijn bepakte fiets in de hand en telkens, tussen Wiesbaden en Koblenz gebeurde dat 22 keer, als de trein stopte bij een lokaal stationnetje, moest ik mijn fiets zo tussen de mensen manoeuvreren dat er in- en uitgestapt kon worden.

Later zat ik op de grond, benen gestrekt voor me. Dat beviel me wel: van het lange staan in de warmte waren mijn voeten gezwollen of het sponzen waren. Maar vies voelde ik me wel.

Toch zette ik twaalf uur na Miltenberg mijn fiets in de schuur en nog geen half uur later zat ik schoon op de bank. Met een heerlijke salade.