07 juli 2022
Zeven-zeven is een zware datum. Spreek het maar even uit, niet te snel. Het is vandaag zestig jaar geleden dat mijn jongste zus de man zou ontmoeten met wie ze zich twee jaar later verloofde, ook op de zevende van de zevende. Het huwelijk, dat was toen al wel duidelijk, zou weer twee jaar verder op diezelfde datum plaatsvinden. Dat gebeurde niet. Het jaar en het huwelijk gingen door, de datum werd aangepast.
Dat had alles te maken met diezelfde zevende juli in 1962, de dag dus dat mijn jongste zus de knul uit Utrecht kuste en zij samen dansten op de muziek van de mij verder onbekend gebleven Gerhard Wendland, Tanze mit mir in den Morgen. Ik heb als jongetje geboeid naar het verhaal van deze ontluikende liefde geluisterd.
Er gebeurde die dag nog iets. Tussen Naaldwijk en De Lier vond een auto-ongeluk plaats waarbij een echtpaar omkwam. In de auto zat ook hun dochtertje van zes, maar zij overleefde de botsing. Haar oudere broers en zussen zaten op de padvinderij in Naaldwijk, de groep waarvan ook ik lid was.
‘Wie zou niet wenen’ stond er boven het artikel in het clubblaadje waarin verteld werd van de verschrikkelijke ramp. De jongens uit het gezin waren ouder dan ik, een paar meisjes niet, maar jongens en dito meisjes gingen als welpjes of kabouters door hun eigen geslachtsgebonden padvindersleven, toen. Eerlijk gezegd waren dit ongeluk en vooral het daaraan gewijde artikel mijn eerste bewuste kennismaking met het getroffen gezin.
Er moesten nog twee jaar en een maand voorbijgaan voor zeven-zeven zijn zware betekenis kreeg, dus vlak na de verloving van mijn jongste zus. Intussen kende ik het gezin van de verongelukte ouders al goed, al was het maar omdat de oudste jongen uit het getroffen gezin mijn leider bij de verkenners werd. Vervolgens kreeg hij ook nog verkering met mijn oudste zus. De ene zwager bracht de vreugde van zeven-zeven met zich mee, de andere de droefenis. Dat maakte de datum ook voor mijn jongste zus te zwaar om er een huwelijksdatum van te maken.
Zeven-zeven werd een datum met een eigen betekenis, een zware datum die je maar beter niet voor iets anders kon gebruiken.
Voorzover je zoiets voor het zeggen hebt, want drie jaar geleden overleed Onno op diezelfde dag en ik krijg zojuist een mailtje van zijn treurende weduwe.
Zij weet natuurlijk niets van een ongeluk met dodelijke afloop in 1962, precies zestig jaar geleden, Aat weet dat wel, hij en de andere nog levende gezinsleden komen vandaag bij elkaar.
Elders denkt mijn jongste zus die met hulpstukken wat moeizaam door het leven beweegt aan het zaaltje in Den Dolder waar ze precies zestig jaar terug met haar fonkelnieuwe vriendje danste op de hit van Wendland. De ochtend in dat lied is voorbij en haar geliefde is er al tien jaar niet meer.
Na deze laatste alinea trek ik in plaats van een korte broek en T-shirt andere kleren aan en steek ik mijn voeten in schoenen in plaats van slippers. Daarna loop ik naar de afscheidsdienst van Huib. Hij zou morgen op ons verlate verjaardagsfeestje komen, Huib. ‘Tot daar!’ zegt hij nog in een berichtje van een maand geleden.
We brengen hem vanmiddag naar Den en Rust.
Zeven-zeven is een zware datum. Ik zeg het langzaam nog een keer hardop.