16 maart 2022
Het collecteren voor Amnesty International levert ernstige vertraging op, maar de weersomstandigheden waaronder dat gebeurt zijn een weldaad en hoewel ik straks niet weet wat mijn persoonlijke opbrengst dit jaar zal zijn (zie eergisteren), zal dat een veelvoud wezen van die van eerdere jaren. Dat kan ik al vertellen terwijl ik nog niet eens klaar ben. Een belangrijke reden daarvoor, en die staat op de derde plaats, is de ellende en de onrechtvaardigheid waarmee machthebbers in deze wereld hun onderdanen en /of die van hun naaste landen ongegeneerd menen te mogen lastig vallen.
Op 2 staat de nieuwsgierigheid van mensen. Een enkeling deinst er voor terug, maar de meesten vinden het juist wel leuk om hun eerste ervaring met een QR-collecte op te doen. Dat levert overigens tegelijkertijd de belangrijkste vertraging op. En het duwt me weer in de rol van schoolmeester, een rol die ik wel een beetje mis, dus ik ben blij dat ik weer even voor beterweter mag spelen, al heb ik niet het lef om stuntelende heren hun mobieltje uit handen te rukken om vervolgens het goede voorbeeld te geven. Dat is wel zo goed, mensen leren vooral door iets zelf te doen. Twee keer kwam er overigens een vrouw uit de huiskamer de gang in om haar partner te hulp te schieten. Dan lukte de donatie wel. Vrouwen zijn ook hierin handiger dan mannen. Er was overigens ook een vrouw de gang in gestoven om haar bedgenoot toe te roepen dat hij onmiddellijk moest stoppen: ‘Daar doen wij niet aan mee, Gert, aan dat betalen met een telefoontje. Ben je nou gek.’ Vervolgens keken man en vrouw mij tegelijk aan, werden rood en zwegen.
‘Ik wens jullie een goed gesprek en doneren kan altijd nog op een andere manier,’ zei ik en toen heb ik me maar omgedraaid.
Vanwege de nieuwigheid maak ik ook het hele betalingsritueel mee, vanaf het moment van scannen, waarbij mensen over hun bril moeten kijken, of juist niet, hun mobieltje niet goed kunnen richten, tot het moment waarop er van digitale zijde een bedankje namens Amnesty op het scherm van de gever verschijnt. In maar drie gevallen werd de QR-code snel gescand en kon ik meteen vertrekken. De gever zou de betaling wel zelf achter de deur afhandelen. Het ging hier om veertigers met een leaseauto voor de deur.
Vermoedelijk zal het collecteren volgend jaar daarom sneller verlopen: dan heeft de mensheid wat langer kunnen oefenen.
De belangrijkste verklaring voor de hoge opbrengst is toch dat mensen digitaal gewoon meer geven. De display van een mobieltje stelt voor om vijf euro te geven. Ik vertel steeds dat je het bedrag zelf kunt veranderen en dat twintig cent ook goed is en ook dat ze even op de plaats van de komma moeten letten omdat er anders een maandsalaris naar het goede doel gaat, waarvoor dank, al zal dat toch niet de bedoeling zijn. Maar mensen houden het doorgaans bij die vijf euro óf ze verhogen het bedrag. ‘Want dat is nu wel nodig,’ zeggen ze erbij. En dat brengt ons weer bij de eerste verklaring van mijn hoge opbrengst, want die verklaringen verdragen elkaar uitstekend.
Volgend jaar zou ik wel eens rond het Rode Plein willen collecteren, ook al zal dat minder opleveren, want in 2023 gaat het daar ook economisch een stuk minder dan een jaar daarvoor.