15 januari 2022
Het lot van de cd’s die gisteren niet alleen ongevraagd en ongewild van de huiskamer naar zolder verhuisden terwijl er voortdurend anders werd gedacht over de toekomst die ze te wachten stond en ook over de vraag wanneer die aan zou breken en met daar bovenop nog de vraag wat het bestaansrecht van cd’s überhaupt nog was, met daaraan onmiddellijk gekoppeld de vraag of ze dat ooit wel echt hadden, dat alles hield me niet eens zozeer bezig omdat de cd’s mij zo ter harte gaan, maar meer omdat de cd’s daarbij metafoor waren voor mijn eigen leven en ook dat van anderen.
De vorige zin telt 103 woorden, genoeg om duidelijk te maken hoe complex en verwarrend het leven is, ook als het gaat om het vervoeren van cd’s over niet meer dan twee trappen, waarbij gezegd moet worden dat ik dat niet alleen deed. Het sjouwwerk werd voor een groot deel gedaan door mijn zoon, terwijl kleinzoon Klaas vanwege een coronale juf in de kamer zat die wij onttakelden. Tussen de cd’s en boeken door, toen de kinderen even mochten pauzeren, heb ik zijn juf nog even gesproken, want de juf van Klaas en ik hebben elkaar enkele jaren lang in een klaslokaal ontmoet, toen zij leerling was en ik haar meester, zoals ze de kinderen via Teams vertelde. Ook dat gesprek tussen een juf die geen leerling meer is van de meester die dat niet meer is, past bij het verhaal van de cd’s.
Als iets heeft uitgediend, hoe ga je dan verder? Dat vroeg ik me ook af over de geluidsinstallatie. De plaats van de speakers moet anders en daarover moet nú worden nagedacht, want het probleem met verkeerd uit de muur komende snoeren moet worden opgelost voordat de schilder komt. Er moeten sowieso andere speakers komen, maar ook de plaats waar de oude hangen, moet worden weggewist, zodat niemand straks meer weet van die van nu en van hun plaats. Inderdaad, dit klinkt naar de profeet Jesaja.
De kamer wordt steeds leger en de symboliek van de ontruiming steeds zwaarder, merk ik. Mente telde vanmiddag na een telefoontje de doden van dit verse jaar. Het zijn er vier. Eergisteren begroeven wij de laatste van alle ooms en tantes. Vandaag kijk ik naar de livestream van de uitvaart van een goede collega met wie ik kwade dagen heb beleefd. Dat zijn er twee van de vier die door mijn hoofd spelen terwijl ik bezig ben met cd’s en speakerkabels.
En met de kerstboom. Die was ik even vergeten. Die stond al een week in de tuin te wachten om naar de kwekerij teruggebracht te worden, samen met die van Koos en Annette, want zo gaat dat hier.
Toen ik met een auto vol dennengeur en wat akelige takjes in mijn nek kwam aangereden, was de kweker net bezig om bomen op een pallet te zetten.
‘Doe die er maar bij, dan kunnen ze meteen naar achter om in de grond gezet te worden,’ riep hij toen ik uitstapte.
Dat was het kantelpunt van de dag. Hier wordt niet versnipperd of verbrand. Hier geen overbodigheid. Hier gaat het leven door en hier is iemand bezig die weet wat hij doen moet: bomen op de pallet, aansjorren en daarna met de vorkheftruck naar het veld hierachter. Ik denk dat het daar Elysium heet.
Ik reed vrolijk terug naar huis. In de auto klonk een instrumentaal nummer van The Beach Boys. Jeugdsentiment. ‘Let’s go away for awhile’ heet het. Dat vond ik wel toepasselijk.