21 februari 2024
Begin ik van mijn geloof te vallen of wordt het tijd om de woorden van de zachte krachten die zeker winnen zullen in het eind tegen een ander licht te houden?
Ik zit langs het zwembad waar ik met één oog kijk naar de slagen die Markus in het water maakt en met het andere naar het schrijfblokje op mijn knie. Geen idee waar die woorden van Henriëtte Roland Holst in deze ambiance vandaan komen en ook niet waarom ik plotsklaps aan die woorden zit te twijfelen.
In de tijd dat Idi Amin in Oeganda een schrikbewind voerde en ik de dichteres al wel kende, maar nog niet haar bekendste woorden, droomde ik ervan dat een stel kwajongens als kleine Davidjes, het lef en de nodige doodsverachting zouden hebben om te proberen dicht in de buurt van Amin te komen met de bedoeling hem om zeep te brengen.
Als het om Poetin gaat, droom ik daar al wat langer tamelijk intens van. Ja, er zit een bloeddorstige opa langs de rand van het bad, maar niet een die naar zijn eigen dromen luistert, zo realistisch is hij wel, al is het ook een beetje sneu. Want zelfs mislukte pogingen op dat front lonen de moeite. Misschien. Vanwege het gerucht. De narigheid die mocht volgen, nemen we op de koop toe. Die komt er ook na een geslaagde actie. Reken maar op stevige represailles.
Maar de dwaasheid waarmee de Eerste Wereldoorlog uitbrak, de moord op Frans Ferdinand in 1914, wordt zo langzamerhand ingehaald en overtroffen door de angst voor escalatie waarmee de wereld de duivelse dwaasheid van Poetin laat dooretteren: Krim, Oekraïne, en vergeet de andere staten niet die het in hun broek doen voor Rusland; er is het verraad aan de wereld door daarin als een inbreker op afstand te opereren, de excentrieke middeleeuwse praktijken van vernedering, marteling, vergiftiging in eigen gelederen. Zoveel is wel duidelijk: zonder het creëren van vijanden kunnen Poetin en zijn vrienden niet bestaan. Hun macht blijft overeind door te trappen, door de tuin van de buren in brand te steken en bij de overburen de hond te vergiftigen. Een oud verhaal.
Zonder zijn veroveringszucht kan Poetin net zo goed naar Den Haag fietsen om zich te melden bij het Internationaal Gerechtshof. En dat gebeurt niet. Hij kan alleen maar ondermijnen en vernielen en rechten bedenken om die vervolgens te claimen. Liever een miljoen kruisen op akkers in Oekraïne en dat mag ook wel binnen de eigen landsgrenzen. Een duivel fietst niet.
Ach ja, die zachte krachten. Ik ben er nog niet helemaal uit, maar bij slapheid en afwachten past niet het woord krachten. Het wordt tijd voor een nieuw deel in de Kameleonserie, waarin Sietse en Hielke Klinkhamer en enkele dappere vrienden de Moskva gaan bevaren.
In de wereld van het ene oog steek ik even mijn duim op naar Markus. Laat ik alvast zijn handdoek maar pakken.