28 juni 2022
Het slot is roemloos en komt al na zes jaar. Dan laat mijn broer hem achter in de rijwielstalling van het Haagse Staatsspoor om zelf met de trein naar Drenthe verder te reizen voor zijn militaire verplichtingen. De weken daarna neemt hij de bus naarhuis en blijft mijn fiets in de stalling. Als hij hem veel later toch maar eens wil ophalen, is die door de stallingbeheerders van de hand gedaan.
Eerlijk gezegd miste ik de fiets toen niet, want ik had op dat moment de beschikking over een paar brommers, die nooit mijn liefde zouden worden.
De relatie tussen mijn Unionfiets en mij begon zo glorieus, op de vroege morgen van mijn tiende verjaardag. Om vijf uur was ik naar beneden geslopen om te zien of ik ergens mijn nieuwe fiets zag. In de schuur misschien of in de achterkamer. Dat laatste was de bedoeling geweest, begreep ik toen ik hem in de keuken tegen het aanrecht zag staan. Beige en mosgroen. Versnelling en handremmen ontbraken, maar ik miste ze niet. Op het tamelijk rechte stuur was ik meteen verliefd. Dat maakte de fiets een stoere fiets voor snelle jongens.
Ik ging er even op zitten, terwijl ik met mijn rechterhand op het aanrecht steunde. Daarna ging ik weer naar bed om de schijn op te houden, maar mijn moeder bleek me al gehoord te hebben. ‘Je cadeautje kunnen we dit jaar wel overslaan, want daar weet je al alles van,’ zei ze toen ik twee uur later voor de tweede keer naar beneden kwam.
Nog geen uur later zaten er krassen op het handvat rechts. Ik had de muur van de poort geschampt. Dat kekke stuur was wel even wennen.
Lang heeft er een vlaggetje van scouting op de stuurpen gestaan. Een subtiel vlaggetje dat ik kocht in de Zeestraat in Den Haag, want daar fietste ik al vrij snel heen, naar Den Haag en Delft. Ik reed met mijn zus een rondje door de duinen. Met Dirk fietste ik het hele Westland door; we gingen met de fiets kamperen in het Staalduinse Bos, langs de Waterweg, maar ook in Austerlitz.
Op een dag fietsten we over de Utrechtse Catharijne- en de Tolsteegsingel. Dat was het moment waarop mijn opa verongelukte, maar dat wist ik toen nog niet, zoals ik ook niet wist dat ik langs het huis fietste waar mijn kinderen geboren zouden worden. En die van dat meisje.
In 1963 beleefden Dirk en ik ons moord-op-Kennedymomentje toen we door Naaldwijk fietsten, terug naar huis. Ik op mijn Union.
Toen ik er voor het eerst op stapte was ik nog het kind dat graag riddertje speelde. We noemden een fiets voor de grap wel ijzeren paard, maar in mij bewoog nog het jongetje dat dat eerlijk gezegd ook wel een beetje waar vond. Al was het af en toe een echte BMW-motor, zoals de Monsterse politie had.
Dat meisje. Ik sla veel over en kom bij het meisje dat ik, vijftien jaar intussen, na schooltijd graag naar huis bracht. Dan liepen we van de Groen van Prinstererlaan naar het Chrysantplein. Ik met mijn fiets aan de hand. Eén keer, een dag voor de paasvakantie gingen we naar de duinen achter de Laan van Pooit. Daarna bracht ik haar thuis. Ze zat voor me en haar lange haren woeien langs mijn gezicht. Ik was intens gelukkig. Toen ik later terugfietste naar Monster, keek ik naar de stang waarop ze had gezeten. Dat was een relikwie, een heilige plek. O, wat zat ik verliefd te wezen, daar op die fiets.
Ze maakte het uit, een paar weken later. Ik fietste naar een platenzaak en kocht een singletje van Bob Dylan ‘If you gotta go’ omdat ‘Hello, how are you’ van The Easybeats niet meer in de bakken stond. De verliefdheid bleef.
Twee maanden later werd ik zestien en waren er die brommers en weer wat later was er geen fiets meer, niet meer die fiets met de heilige stang, de stang waarop zij eens zat.
Dat meisje heb ik later nog regelmatig gezien, eerst een paar keer per jaar. De laatste halve eeuw iedere dag en elke nacht.
Graag had ik die fiets boven ons bed gehangen.