14 maart 2022
Natuurlijk wil je dolgraag weten wat mijn ervaringen zijn met de nieuwe collectebus van Amnesty. Daarvan zijn er twee in omloop: een gewone met daarop een sticker met qr-code en een slap lapje tot koker gevouwen karton waarop je ook zo’n code vindt. Zo’n bus heb ik. Je kunt bij mij geen muntjes of papiergeld meer kwijt en zult je telefoon moeten trekken om royaal te wezen. Voordeel daarvan is dat na de transactie de boel helemaal klaar is: er hoeft geen bus meer teruggebracht te worden en geld tellen is niet langer nodig.
Een collectant kan naderhand per mail nog te lezen krijgen wat haar of zijn huis-aan-huisactie heeft opgebracht. Ik zeg kán, want in mijn geval ligt dat anders. Ik had niet tijdig genoeg gemeld dat ik wel weer wilde collecteren, dus er is voor mij geen gepersonaliseerde code gemaakt. Voor de bestemming van het geld maakt dat niet uit, dus zo belangrijk is dat ook niet, al vind ik het bij nader inzien toch wel een beetje jammer.
De eerste twee huizen kon ik overslaan omdat een sticker aan de deurpost me duidelijk maakte dat ik er als collectant niet welkom was. Dat gold ook voor de derde deur, die zich wel opende, maar dan om de bewoonster van het pand te laten vertellen dat ze al genoeg aan allerlei doelen gaf. En dat is heel goed mogelijk. Maar daarmee had mijn bus nog steeds niet laten zien wat hij bij mensen teweeg zou brengen. Ik had daar namelijk een hard hoofd in. Gelukkig was het mooi weer vandaag, en dat was tenminste iets.
De volgende mevrouw was blij dat ik met een qr-code kwam, want ze had geen kleingeld bij de hand.
Ik vertelde nog wel even dat ze het op haar mobieltje voorgestelde bedrag van vijf euro makkelijk kon aanpassen, maar dat was in haar geval een overbodige mededeling.
‘Klaar!’ zei ze.
Niemand vond het vervelend, merkte ik al snel, dat ze me niet met klinkende munt konden wegsturen. Wel was mijn komst met deze bodemloze bus een novum en af en toe moest ik een lesje digitaal betalen afdraaien. Bovendien blijken heel wat huizen hier in de straat over een traag internet te beschikken, want daarover werd geklaagd. Dat verbaasde me. Doorgaans bevindt een router zich toch dichtbij de voordeur, dacht ik, en de meesten hier hebben dezelfde leverancier. Gaandeweg werd ik me er steeds meer bewust van aan de wieg te staan van een nieuwe ontwikkeling in de wereld van de collecte. Volgend jaar is deze manier van collecteren gewoon.
Nu kwam ik bijna alleen maar nieuwsgierige onwennigheid tegen. Op één uitzondering na gingen de gesprekken alleen maar over het medium van het digitale schenken en niet over het doel van mijn collecterondje. Alleen Harmen bracht de toestand in de wereld ter sprake, terwijl hij het bedrag van vijf euro veranderde in tien. Ik heb het idee dat mensen digitaal meer geven, dus dit zou wel eens een goed collectejaar kunnen worden, dankzij de nieuwe bus.
Deze is ook veel hanteerbaarder dan zijn voorganger. Die werd na een kwartiertje wat looiig, alleen al vanwege zijn eigen gewicht. Wel zeggen mensen het gerammel van de bus te missen, al heb ik in het verleden nooit bij iemand met een bus voor de deur staan rammelen. Anderen hadden graag gehad dat ze hun gift in de bus konden horen vallen.
Ik denk dat daar wel een simpel apparaatje voor te bedenken valt.