22 mei 2022
We troffen elkaar volgens afspraak bij de Hema om vandaar een terras te zoeken waar we konden neerstrijken en er een koffie te bestellen met iets erbij. Dat komt doorgaans neer op appeltaart met slagroom, want ik doe aan symboolpolitiek en dat betekent dat appelgebak met slagroom een moment tot momentum maakt: dan pas ben je echt feestelijk uit. Ander gebak heeft dat niet zo.
Kees en ik streken neer op het Neude. Aan het personeel merkte je dat de dag nog een beetje op gang moest komen. Er werd nog gerommeld met luifels en reusachtige parasols, wat ook te maken had met een aangekondigde stortbui. Dit vond allemaal plaats in de periferie van onze aandacht. Zoals ik me ook niet liet ontgaan dat het plein voor me zich langzaam met steeds meer mensen aan tafeltjes vulde. Kees had in die paar minuten tussen Hema en Neude zijn droefenis uitgesproken over de voortwoekerende horeca, wat weer ten koste ging van bijvoorbeeld de schilderijenwinkel van Schoonheim en Radio Centrum Electronica, wat ik dan met alle begrip weersprak, want Kees en ik zijn het niet graag met elkaar eens.
Over Psalmen ging het, maar ook over concentratiekampen die Kees regelmatig bezoekt en ik juist niet. Hij wel omdat de verschrikkingen van de Jodenvervolging hem bijzonder bezighouden. Ik niet omdat de esthetiek van het museale van zo’n kamp, de schoonheid van de herinnering aan de verschrikking me tegenstaat. We kwamen wel nader tot elkaar, want we namen nog een tweede kop koffie, maar eens werden we het niet en daarom maakten we een afspraak voor een volgend terrasbezoek.
Vandaag was het Gijsselte. Mijn oudste zus zou vandaag jarig geweest zijn, maar ik bezocht de jongere in Drenthe. Ik citeer: ‘Ik zeg nog iets terug.’ We gingen naar de theetuin van De luie tuinman. Mijn zus meende door mijn ogen te moeten kijken en daarom leek ze zich voor haar keuze te verontschuldigen, want ze zei dat het er hier misschien wat oubollig uitzag. Ik vond het er juist bijzonder fraai en aangenaam. Er kwam een sereniteit over me die appelgebak met slagroom oversteeg. Dus koos ik voor een eenvoudig plakje kruidkoek. Er zijn momenten dat zoiets nog meer een momentum van het moment kan maken dan een appelpunt met zo’n dikke gematerialiseerde wolk wit ernaast. Ik sloot De luie tuinman in mijn hart. En ook de aarzelende bediening.
Een vorige keer vertelde mijn zus van de dood van een vriendin uit haar tijd als leerling-verpleegster, waarvoor we zestig jaar terug moeten in de tijd. Nu, terwijl we daar in dat paradijsje bij Gijsselte zaten, werd via een piepje van haar mobieltje duidelijk dat zojuist ook haar man was overleden. Ik heb hem nooit ontmoet; wel heb ik hem in gedachten vaak zien rijden op zijn Solex. Abe was iets ouder dan zijn Lies. Hij woonde in Loosdrecht en op zijn Solex reed hij in de vroege jaren zestig regelmatig heen en weer tussen zijn dorp en Den Dolder waar zijn liefje haar opleiding volgde.
Ik kan me die weg en de omgeving goed voorstellen en het kostte me geen moeite er ook een man op een Solex in te denken. Terwijl mijn zus me nog wat vertelde over Lies en Abe, keek ik uit over het weiland achter De luie tuinman. Even daarvoor had ik, weer langs de zijlijn van mijn aandacht, dat land nog verwisseld met het Neude; nu was het weer grasland. In de verte zag ik Abe op zijn Solex rijden, van links naar rechts. Onderweg naar zijn Lies.