14 januari 2022
Volgende week worden de woonkamer en de dito keuken gewit. Gesausd, moet ik zeggen, want één muurtje krijgt een andere kleur, maar voor het overige blijft wat wit was wit. En nee, dat doe ik niet zelf, dus waar heb ik het over, zou je zeggen.
De voorbereiding zadelt me op met overwegingen die alle kanten uit kunnen gaan en dat is niet alleen vermoeiend, het is ook verontrustend.
De boeken waren de grootste klus, maar de cd’s zijn een mooi voorbeeld van de onverwachte kopzorgen waarmee het leegruimen van een kamer je kan opzadelen.
Tussen de tomaten kon ik als vijftienjarige dromen van een lp die ik aan het eind van de week zou gaan kopen van een deel van mijn plukgeld. Dat ik die platen vervolgens toevertrouwde aan een bedenkelijke pick-up werd pas een zorg toen ik een betere platenspeler kon kopen. Weer later sloot ik een cassettespeler aan op mijn stereo-installatie en kopieerde ik muziek door platen te lenen van de platenbibliotheek. Eind jaren tachtig kwam er een cd-speler. Ik had voor die tijd al een paar schijfjes gekocht. En dat zijn er later veel en veel meer geworden. De platen verdwenen vrijwel allemaal, meestal naar de kinderen, en de platenspeler liet het afweten.
Nu trok ik die honderden cd’s en talloze bandjes uit het stille verband van de kast in een hoek van de kamer om ze op zolder veel volumineuzer aanwezig te laten zijn. Die gingen ook naar zolder. En dat was het moment. Want ik luister muziek via de radio en via een streamingsdienst. Al die cd’s en bandjes zijn overbodig geworden.
‘Zoek uit wat je wilt houden, en doe de rest weg,’ zei Mente.
‘Zet ze op Marktplaats,’ stelde de oudste voor die net als zijn broer en zus die verkoopplek een vertrouwde plaats in hun leven hebben gegeven.
Ik heb weleens een krat vol cassettebandjes bij een container bij de vuilstort leeggegooid. Moest ik dat maar weer doen? Moest ik de hele bups naar een kringloopwinkel afvoeren? Of kon ik maar beter naar de oudste luisteren en de boel op Marktplaats zetten? Dat betekende: fotootje maken, titel en uitvoerende intikken op de site van deze moloch.
Maar we waren toch alleen maar bezig om de kamers leeg te halen zodat de schilder daar aan de slag kon? Hoeveel moest ik vragen? Niks of bijna niks? Had ik die Kruidvateditie van Bach nu wel of niet helemaal compleet? Er waren cassettes van cd’s die nog in het cellofaan zaten. Zoveel muziek had jaar en dag in die kast overbodig staan te wezen, vergeefs gewacht op het moment ooit eens door mensenhanden in het laatje van de cd-speler geschoven te worden. Op zolder keek ik naar een berg overbodigheid.
En dan te bedenken dat cd’s als medium me eigenlijk nooit bekoord hebben, al was het maar omdat ze voor de teloorgang van de kloeke platenhoes zorgden. Al was het maar omdat die cd-doosjes altijd van die verschrikkelijke dingen zijn gebleven. Maar meer miste ik de rituele aandacht van het opzetten van een plaat. Een cd ging te makkelijk. Dat wordt met streamen nog erger. Wil ik dat?
Ik kan de boel straks natuurlijk weer naar beneden sjouwen en weer terugzetten in de kast, alsof er niets gebeurd is. Vrijwel niemand zal straks trouwens zien dat de kamer gewit is. Alleen dat ene muurtje dat een kleurtje krijgt, dat zal een enkeling zien.
Zorgen.