Och Heden 11 januari 2024
![](https://lenborgdorff.nl/wp-content/uploads/2024/01/oh20240111.jpg)
Lange tijd ging het om niet meer dan een kinderhandje vol macaroni-elleboogjes. Die werden gebruikt om in een klein Volkswagenbusje te proppen, een miniatuurautootje met een achterklep en zijportieren die open kunnen. Op die manier kon het rijden. Want zo was het volgens de toen driejarige Markus: deze auto reed op macaroni. Dat het autootje aan het eind van een oppasdag weer werd leeggeschud, was geen enkel bezwaar. Bij een volgend bezoek propte hij het busje wel weer vol. En eigenlijk was dat blijkbaar ook het leukste, bezig zijn met die macaroni. Het autootje heeft heel lang zijn volle belangstelling gehad, maar als Markus nu bij ons is, blijft het meestal leeg en onaangeroerd in de bak met autootjes liggen, terwijl de macaroni zich in zijn blijvende belangstelling mag verheugen.
Nadat Mente een half jaar geleden in een kringloopwinkel een houten doosje op de kop tikte, gaat het er om dat doosje steeds te vullen en te legen. Daar komen autootjes bij te pas, of lepels, maar ook alleen Markus’ handen. Er is iets met die halve rondjes. Dat begrijp ik wel. De vorm ervan is van een geraffineerde eenvoud en de boogjes voelen ook zo lekker. Begrijp me niet verkeerd. Ik heb niet de minste aandrang om met mijn handen in een berg of bak ongekookte boogjes te woelen zoals ik dat Markus zie doen, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen.
Ze begonnen twee jaar geleden als brandstof, zijn intussen al lang een anonieme lading die voortdurend vervoerd en verplaatst moet worden.
Gisteren niet. Gisteren waren het ineens kinderen. Specifieker: kinderen in een ziekenhuis. En het was zaak om ze te genezen. Daarom was Markus nu een ziekenhuisdokter en hij genas de kindertjes. Dat deed hij heel eenvoudig door de macaroniboogjes van de ene naar een andere bak te verplaatsen, waarbij ik wel even kwijt moet dat de hoeveelheid macaroni waarmee Markus zijn spel speelt, enorm is toegenomen. Daarvoor is het houten doosje uit de kringloop eigenlijk al te klein.
Omdat Markus zijn oma graag bij zijn spel betrekt, moest die zich maar als dokter over de grote mensen in het ziekenhuis ontfermen en dat deed zij met volle overgave. En veel voorzichtiger dan Markus, want terwijl zij de boogjes een voor een van het ene bakje in het andere legde, ze daarbij bemoedigend toesprekend, want de geneeskracht van dokter oma zit in haar woorden en haar zorgzame handen. Bij Markus ging het allemaal veel sneller. Die gooit in rap tempo achter elkaar handenvol macaronikindjes van de ene in de andere bak.
De afgelopen tijd moest Markus regelmatig naar het ziekenhuis. Nu eens voor zijn ogen, en dan weer voor zijn oren, want hij wordt steeds dover en dat heeft te maken met een opeenhoping van vocht achter zijn trommelvliezen, een bekende kleuterkwaal. Daarom krijgt hij buisjes en dat gebeurt op dit moment.
In alle vroegte bracht ik zijn moeder en hem naar het ziekenhuis. We ontdekten toen dat de KNO-arts die hem helpt ook mij wel eens in behandeling heeft gehad, zestien jaar geleden. Diens ingreep heeft me toen enorm geholpen. Daar was ik nog blij mee. Dat vond Markus goed om te horen.
In gedachten zie ik al voor me hoe de dokter voorzichtig bij beide oren een macaroniboogje door het trommelvlies steekt.