Och Heden – 24 maart 2023
Ziekte, onbestendigheid van het weer, een wandeling en bezigheden die geen uitstel verdroegen. Dáárom was al meer dan een week mijn vaste fietsrondje er bij ingeschoten.
Je begrijpt dat ik vandaag opgetogen thuiskwam. Over de veranderingen in de natuur viel zoveel moois te zeggen. Mente zat aan tafel, zag ik al vanaf de schuur. Dan kon ik haar mooi vertellen van al het aan takken ontspruitende groen en vooral van alle vogelgeluiden die ik gehoord. En er was nog meer.
Toen ik dichterbij kwam zag ik door de ruit al dat er op tafel een envelop lag. Dat ie geopend was en dat er een vel papier uitstak met een verontrustend zacht paarse opdruk.
Er werd plots een schuif onder mijn zojuist vreugdevol opgedane voorjaarsindrukken weggeschoven. Ze verdwenen in het niet dat Centraal Justitieel Incassobureau heet.
‘En altijd als ik er niet bij ben,’ zei Mente. Ze zei het niet beschuldigend, maar zo klonk het wel. Het was ook zo: boetes voor te hard rijden krijg ik doorgaans niet als Mente erbij is.
Ik zei nog wel dat het geen wonder was, omdat ik nu eenmaal vaker zonder dan met haar in de auto zat, maar ik hoorde het mezelf zeggen. Het was een zwak en zielig verweer waarmee ik maar beter meteen kon ophouden.
Deze keer ging het om €48,=. Op de kruising van de Prinses Beatrixlaan en de Westlandseweg in Delft had ik vijf kilometer te hard gereden, vorige week toen ik onderweg was om mijn broer te bezoeken, nog net voor die uit het ziekenhuis ontslagen zou worden. Joris moest daar maar een paar dagen liggen, dus we moesten opschieten, de Jongste en ik.
Als ik een bekeuring oploop, gaat het om relatief kleine bedragen, maar het is en blijft zondegeld. Zo’n bekeuring vertaalt zich onmiddellijk in een boek dat ik al maanden wil aanschaffen – zo’n boek is er altijd – wat ik dan uitstel omdat het toch wel aardig wat kost. Een bekeuring is de droom van een boek minder, en dat is meer dan een boek alleen. Total loss door verdamping. Dat juist maakt van een bekeuring zo’n ernstige aangelegenheid.
Er gebeurde nog iets, bij die tafel met dat omineuze stuk papier: de tijd herschikte zich. Ik ervoer mijn bestaan als een hinkstapsprong van bekeuring naar bekeuring. Vrijwel allemaal in het Westland.
Maar was mijn leven inderdaad een aaneenrijging van bestrafte verkeersovertredingen? Nu wilde ik het weten ook. Voor een internetbankier is dat zo na te gaan.
Ik loop ze even langs tot 2014 en begin bij €34,= in juni 2021. Naaldwijk, Middelbroekweg, herinner ik me. Ik was net bij Joris op bezoek geweest (alweer Joris). Ik zat toen alleen in de auto.
April 2019, de dood van tante Jo, in Delft. Westlandseweg. Kostte me €114,=. Mente en de Jongste waren erbij.
In maart 2017 door rood bij de Amsterdamse Straatweg, hier in Utrecht. Waarschijnlijk achter mijn voorganger aangesukkeld terwijl ik luid kinderliedjes zong voor de toen driejarige Klaas achter me. Kan me geen rood licht herinneren.
Ten slotte zijn er de twee bekeuringen van de dag waarop mijn moeder stierf, eerste kerstdag 2015. Mente en ik reden ’s avonds over de Wippolderlaan langs het Wateringse Veld naar huis. €30,=. Toen we thuis waren, belde broer Arie om te zeggen dat mijn moeder was overleden. We aten een kom soep en reden terug. Op diezelfde weg werd ik weer voor €30,= aangetikt.
Al met al valt het nog mee. Zie je trouwens ook dat al die bekeuringen met familie te maken? Ik denk dat ik ze ga declareren.