21 januari 2022
Na de verbouwing aan de singel kocht ik bij V&D een hoge witte kast, die bestond uit componenten, waarbij je zelf kon kiezen voor een open front of voor houten dan wel glazen deurtjes. Het was een strak, functioneel geval dat precies paste in een hoek van de kamer waar hij een onopvallend maar behulpzaam leven kon leiden. De vier blokken waren opgestapeld. De stereo-installatie, de platen, de bandjes en de diadozen konden erin. This was 1984.
Toen we naar hier verhuisden, was de kast plotsklaps veel prominenter. Deze woonkamer kende namelijk geen verdwijnhoekjes. Er werd regelmatig gerommeld met de kast. Blokken kwamen niet meer alleen op maar ook naast elkaar te staan. De inhoud veranderde. Eén ding wist ik van meet af aan zeker: het is een praktische en onopvallende kast, maar hij moet er een keer uit.
Bij een grote verbouwing in 2008 kreeg hij weer een onopvallende hoek. Ook toen zei ik dat die kast nog wel even mocht bleven staan, maar binnenkort zou ik er een kastenwand laten maken. En dat zeg ik nu weer. De boel is weer gesausd. De kast is even uit zijn hoek geweest, maar nu staat hij er weer. In ieder geval voorlopig.
Vorige week vrijdag, toen het schilderwerk nog moest beginnen, is de kast afgebroken, technisch gezien nogal simpel: je haalt hem leeg en daarna til je de blokken van elkaar. Er zijn een paar complicerende factoren. Allereerst moeten de blokken strak op elkaar staan en daarom zijn er spijkergrote pinnetjes die precies in dito gaatjes moeten vallen. Twee: de kast staat strak in een hoek zodat je er aan een kant je vingers niet achter krijgt. Drie: ook leeg zijn de blokken zwaar.
Afbreken deed ik samen met de oudste. Het was een gehannes dat mij niet optimistisch stemde als ik aan de wederopbouw dacht en dat deed ik natuurlijk. Afbreken kan iedereen, weten we, en je ziet het ook in de politiek en op sociale media, maar opbouwen is een hele klus. Toch ging er bij het afbreken iets verkeerd, wat naderhand met houtlijm en klem werd opgelost.
Vandaag kon de kast weer terug en ik moet zeggen dat het me niet tegen viel, vooral dankzij Jaap. Die is vandaag wezen helpen en net als zijn broer vorige week heeft hij enorm gesjouwd.
Dat brengt me bij de essentie van dit verhaal. Die jongens deden meer dan ik en die kast was zonder hen nooit gelukt.
Toch wil ik er even een punt van maken dat ik die kast sinds 1984 altijd alleen heb opgebouwd en afgebroken en opgebouwd. Alleen! Daar kwam slimmigheid bij kijken als het om de pinnetjes ging, en een paardendeken om de kast goed in een hoek te krijgen, maar vooral kracht. Het bovenste blok bijvoorbeeld moet je boven je hoofd tillen om de stapel componenten compleet te maken. Ook dat deed ik ooit alleen. Alleen! Nu niet. We deden het met zijn tweeën, maar als ik mijn handen op ooghoogte had, en dan deed ik het nog wel samen met Jaap, kwam ik niet verder. We probeerden het drie keer. Het lukte me niet. Misschien zou het Jaap, in een andere positie, nog wel gelukt zijn, maar wij losten het op door Mente er even bij te roepen. Nee, die zei niet ‘Aan de kant, jongens, ik doe het wel alleen.’ We deden het met zijn drieën. Maar ooit deed ik dat alleen. Dat wou ik toch maar even gezegd hebben.
En nu gaat dat dus niet meer.