12 juli 2022
Ik vind de boeken van Annie M G Schmidt leuker dan haar biografie. Dat verbaast me niet, want haar verhalen en vooral heel veel versjes en gedichten zijn nu eenmaal onvergetelijk.
Ondanks het kolenfornuis en ondanks de treurnis vond ik het lied van het fluitketeltje een verademing om te zingen. We leerden het op school, in de eerste klas bij juffrouw Dekker, dus in het schooljaar 58 – 59, daarna kwamen Stekeltje en de tante en oom die een boom in Laren bewoonden. Mijn broertje kreeg op zijn tweede het plaatje van Dikkertje Dap en bij mijn oom en tante in Delft las ik over het droeve lot van juffrouw Scholten: zij smolt op de Dam.
De liedjes kwamen in mijn leven toen bij ons thuis het zware eikenhouten meubilair vervangen werd door veel lichter en luchtiger tafels en stoelen van Scandinavische snit. Er braken nieuwe tijden aan en dat beviel me uitstekend. Daar hoorde het werk van Annie M G Schmidt helemaal bij.
Op vrijdag ging mijn vader altijd naar Pijnacker. Zo heette dat. Hij bezocht klanten die in de omgeving van dat dorp woonden en daar hoorden ook dorpen als Nootdorp, Delfgauw en Berkel en Rodenrijs bij. Tijdens vakanties ging ik wel eens mee. Soms liet hij me achter in de auto. Dan stapte ik wel uit voor een korte wandeling.
Aan de Rodenrijseweg bij Berkel had je ook een kantoortje van de Boerenleenbank. Daar moest hij ook vaak wezen en dat was niet interessant, dus dan bleef ik liever achter in de auto. Op een keer vertelde hij me dat daar Annie M G Schmidt woonde. Daarbij wees hij naar een bungalowtje. Ik geloofde het maar half. Die mevrouw hoorde immers in Amsterdam te wonen, de plaats waar juffrouw Scholten smolt en waar Dikkertje Dap zijn giraf bezocht.
Aan de andere kant: dit was wel het huis voor een moderne vrouw om in te wonen. Haar man was een of andere dokter of zo, vertelde mijn vader erbij. Dat zou kunnen. Dat zou ook verklaren waarom een schrijfster in Berkel woonde, al zou je die eerder in een mooi oud huis in de stad verwachten.
Mijn vader bezocht de bank en ik liep naar het huis dat hij had aangewezen. Er waren grote ramen, maar het huis zag er gesloten uit met de neergelaten en dichtgedraaide jaloezieën voor de ruiten. Het huis liep aan de achterkant af en zo bleek het veel groter te zijn dan je vanaf de kant van de dijk zou verwachten.
Pa bleef nog weg, hier was niemand thuis en ik had niets anders te doen dan uitgebreid proberen om langs kiertjes toch iets van de leefwereld van die mevrouw van die prachtige liedjes te zien te krijgen. Waarom hadden ze de schermen niet opgetrokken zodat ik de heldere dame misschien wel in levenden lijve had kunnen zien? Dat helder had met haar poëzie te maken.
Dat zij een zoon had, hoorde ik pas, toen zij al lang dood was. Haar Flip en ik zijn even oud. Dus hij had op het moment van mijn gegluur waarschijnlijk ook vakantie. Ook wist ik niet dat de schrijfster in haar werkvertrek de schermen dicht had, als ze daar bezig was. Dat lees ik nu in de biografie van Annejet van der Zijl.
Dus misschien heeft ze me wel gezien. Zag ze een jongetje van acht of negen dat waarschijnlijk naar binnen keek om te zien of haar zoon Flip thuis was.
Nogmaals: haar werk bevalt me beter dan haar leven.