03 januari 2022
Met Klaas neem ik het lijstje door met nieuwe ministers, terwijl zijn kleine broertje telkens vraagt hoe díe heet en hoe díe. Daar geef ik braaf antwoord op, maar als ik een zojuist genoemde naam terugvraag, weet Tommy het antwoord niet. Hij vraagt wel, maar is niet eens van plan om naar mijn antwoorden te luisteren. Klaas is vijf jaar ouder en die kan die namen onmiddellijk reproduceren, niet alleen omdat hij ze net als ik gewoon kan lezen in de krant die voor ons op tafel ligt, maar vooral omdat een zojuist genoemde naam bij hem wat langer in zijn hoofd blijft echoën. Dat heb je met leerlingen. Zelf is Klaas allereerst geïnteresseerd in de leeftijden van de diverse ministers waaruit me duidelijk wordt dat hij de neiging heeft om daaraan iemands kwaliteit af te meten. De jongeren lijken hem beter dan de ouwetjes. Van Dennis Wiersma merkt hij trouwens ook nog op dat hijzelf er later ook wel zo uit wil zien. Prettige bijkomstigheid is in het geval van Wiersma dat die straks namens de VVD in het kabinet zit. Dat is de grootste partij en ook daar zijn jongetjes van acht erg gevoelig voor, voor de grootste, de sterkte en de knapste. Zulke jongetjes leven voor de winnaars van de wereld. Max Verstappen, VVD, Ajax.
Wel geeft Klaas aan dat de Christen Unie met zijn twee schamele ministersposten toch ook wel een goede partij is, want daar stemmen zijn andere grootouders op. Heb ik dat ook gedaan? Als ik vertel dat ik op Groen Links stemde, constateert hij meewarig dat die er niet eens bij zit, bij al die ministers. En inderdaad, ook ik vind dat een gemiste kans.
De uitgebrachte stemmen van zijn Veluwse opa en oma licht hij toe met de mededeling dat zij iedere week naar de kerk gaan, behalve als dat niet mag, dan kijken ze via de televisie. Ik voel me nu toch even geroepen om hem dat argument uit handen te slaan en vertel dat ook wij dat iedere week doen. De belangstelling van Klaas voor politiek en actualiteitkrant verflauwt; hij
glijdt van zijn stoel.
Intussen blader ik verder om halt te houden bij een artikel over het racismedebat dat Texaanse scholen teistert. Daar gaat het onder andere over CRT, de critical race theory, die ons vertelt dat racisme in de poriën nestelt van allerlei instanties en instituties. Dat is ook zo en zoiets wordt bij herhaling op het bordje van witte mensen gesmeten maar daarvan zijn er in Texas nu verontrustend veel die dat argument nu juist als tegenargument hanteren, met als gevolg dat welke onderliggende partij dan ook maar een kik hoeft te geven om meteen als een verongelijkt jongetje teruggeschopt te worden in zijn hoekje: of je nu gelijk hebt of ongelijk, je hebt ongelijk.
Moet ik het daar even over hebben met Klaas, over de geperverteerde wil van mensen om andere te willen diskwalificeren, over onuitroeibare vooringenomenheid van volwassen mensen, of laat ik hem maar rustig verder spelen op de grond, met zijn autootjes en zijn speelkleed en houd ik al die verontrustende informatie over de wereld waar hij naartoe groeit nog maar even voor mezelf?
* Beginregel van het gedicht ‘Aan een klein meisje’ van A M G Schmidt