31 januari 2025

Het achtervolgt me al een tijdje zonder dat het ervan kwam daarvan verslag uit te brengen. Ondertussen word ik ingehaald door de gebeurtenissen en daarom moet het er nu maar eens van komen. Ik ontdek zojuist dat ik eigenlijk al te laat ben: ik heb een foto gewist die had kunnen bijdragen aan een goede indruk van de loop der dingen. Dat spijt mij.
In het vroege najaar van het afgelopen jaar werd de schuur voor het eerst of opnieuw voorzien van een nieuwe dakgoot. Dat weet ik niet precies. Tegelijkertijd kwam er aan één kant daarvan een afvoer die uitkwam op een van de twee nieuwe grindputjes van 30 bij 30, tegelgrootte dus. Die putjes zijn geen overbodige luxe want onder het plaveisel van Tuindorp kom je eerst veen tegen en daaronder pas zand. Veen klinkt in en houdt vocht vast. Dat betekent dat een poortje in deze wijk gauw blank komt te staan, vooral met al die schuurtjes.
Voor de goede orde: het gaat hier niet om mijn schuur en dus ook niet om mijn grindputjes. Het gaat om de schuur waar ik al fietsend tegen op zou knallen als ik niet tijdig mijn stuur een flinke zwieper naar links of rechts zou laten maken. Mijn deel van de poort komt dus uit op de T van de schuur waar het in dit verhaal om gaat, met dus iets naar links sinds een paar maanden een van die grindputjes. In het midden daarvan is een rooster gemaakt, waarschijnlijk om overtollig water nog sneller af te voeren. Die opzet kun je amper geslaagd noemen, want die afvoer steekt al gauw drie centimeter boven het grind uit. Daar komt nog bij dat het afvoerroostertje een vierkantje is van tien bij tien. Een vierkantje, zeg ik, dus met punten. Ondanks de mij zo kenmerkende bescheidenheid kan ik je vertellen dat ik bedreven ben in het nemen van de scherpe bocht bij de T in de poort. Zowel naar links als naar rechts. Met mijn wendbare rode fiets is dat sowieso geen enkel punt, maar ook met mijn zwarte gaat me dat goed af, tenminste als er niet een kind voor- en achterop zit.
Toen ik het roostertje voor het eerst zag, heb ik het een kwartdraai gegeven, in de veronderstelling dat een voorwiel het roostertje makkelijk zou kunnen schampen en dan zou er zomaar een punt van kunnen worden afgereden. Een dag later viel me op dat iemand het weer had terug gedraaid.
Blijkbaar zijn er meer mensen die de bocht in het poortje naar links fietsend willen nemen maar die daarbij wat minder succesvol zijn. Een andere verklaring kan ik niet bedenken voor het feit dat weer een dag daarna er inderdaad een puntje van het rooster afgereden was. Jammer: net nieuw, nu al stuk. Gevolg was wel dat het roostertje door dit ongelukkige treffen nu vanzelf in een veilige stand terechtgekomen was.
Ik dacht overigens alleen maar aan het roostertje als ik er met mijn fiets langskwam, voor het overige maakten grindput en rooster geen deel uit van mijn denkend bestaan. Op zich een interessant gegeven. Daar kwam nu nog bij dat er in mijn directe omgeving blijkbaar ook anderen af en toe met het roostertje bezig zijn. Door het in een andere stand te draaien of door er tegenaan te rijden en daarbij een punt af te breken. Maar ook door niets te doen maar het wel te zien. Dan heb ik het niet over de eigenaren van de schuur en van het putje. Die weten namelijk van niets, want die zijn een jaar naar Amerika en hebben hun huis voor die periode verhuurd. Zij hebben de boel voor hun vertrek in orde willen maken, met als resultaat een stukgereden roostertje. Al met al viel er dus al heel veel te vertellen over het roostertje. Dat liet ik na.
Vorige week had weer iemand het roostertje een kleine draai gegeven. Rechtgezet, zal ik maar zeggen. Ik heb me ingehouden en het zo gelaten, terwijl hier toch, kun je rustig stellen, om een ongeluk gevraagd werd. En jawel, eergisteren zie ik dat er opnieuw een punt van het roostertje is afgebroken.
Ik wil nog even vermelden dat de afgebroken punten nog steeds tussen het grind te vinden zijn. O ja, rechts van de T is nog zo’n putje, maar dat ligt verder uit de bocht. Daar is niets mee aan de hand.
Waaruit maar weer blijkt dat er hier van alles gebeurt, elke dag weer.
Ik maak niet langer gebruik van Facebook, dus komen er ook geen links meer naar mijn site, Een zachte berm. Maar die blijft bestaan. Och Hedens en andere bijdragen blijf je vinden via https://lenborgdorff.nl/. Een berichtje is welkom via info@lenborgdorff.nl.