31 mei 2025
Het is al bijna negen uur, toch is er nog geen teken van leven te zien op het stukje dijk dat je van hieruit kunt zien als je een beetje je best doet. Je ogen moeten tussen wat huisjes door laveren en er een beetje overheen kijken, maar als het meezit, dan zie je ook wat. Ondanks goedaardig gebruik ligt er een eindje verderop een vijfsprong, die je beter een achtsprong kunt noemen als je het trapje en twee hellingen voor wandelaars meerekent. En waarom ook niet? Nee, nu dus niet, nu is het daar stil. Je ziet hiervandaan ook helemaal niets van die wegen en paadjes; je ziet het gras waarmee het dijkje begroeid is en waar af en toe wat schapen of een haas hun vertier zoeken.
Mensen zie je er wel, als ze er zijn. Of de daken van auto’s die opdoemen of net verdwijnen, want dat gebeurt er: daar, op dat punt moet je een keuze maken tussen boven- of onderlangs. Wandelaars zie je wat langer, omdat ze doorgaans niet de snelheid van een auto hebben, maar vooral fietsers vallen op. Die staan daar namelijk stil om op anderen te wachten. Je ziet ze ook van een afstand naar iemand roepen. (Horen doe je ze niet. Je hoort hier helemaal niets in dit huisje, terwijl er in de boom naast de achterdeur de lieve dag lang gekwetterd wordt door jonge vogeltjes die het nestje nog niet uit durven maar wel honger hebben en nogal dwingend met hun ouders omgaan.)
Je ziet ze dus roepen, de mensen met een fietshelm op (behalve dan de enkele niet toerist) en met een dikke fiets – geen fatbike,
maar wel elektriek. Ze zijn ook allemaal gekleed op een dagje fietsen, zij het wat ongelijk, vanwege de weersverandering. Eergisteren regende het immers nog nu en dan. Gisterochtend en eergisteren, op hemelvaartsdag, stonden er nu eens mensen in kekke shirts bovenaan de dijk stil te staan om op anderen te wachten, dan weer mensen in veel te dikke of met dit weer dodelijke regenkleding. Pas op! Zag je de mensen roepen, af en toe, omdat er van een onverwachte kant een auto opdoemde, met de snelheid van een volgevreten slak.
Toen ik zelf even over de dijk ging en net de helling had genomen die je boven het stukje van toen kunt aantreffen, liepen mij een echtpaar met hun moeder-schuine-streep-schoonmoeder tegemoet. De laatste sjokte wat vertraagd achter een rollator. Natuurlijk kon ik het niet laten om even later om te kijken. Zou het haar lukken om die helling te nemen? Juist toen schoot haar (schoon-)zoon haar te hulp door een hand in haar rug te zetten.
Dat brengt me bij het laatste. Van auto’s zag ik de daken soms even, de wachtende fietsers vielen op omdat ze in hun opvallende uitdossing een tijdlang stilstonden. Maar nu ik erover nadenk, zag ik toch vooral wandelaars. Man en vrouw, twee vrouwen, oma en kleinzoon, ja, meestal twee en vrijwel altijd met een hondje. Dat kun je van hieruit dus niet zien, dat beestje, maar wel het lijntje dat de hand van de baas verbindt met de hals van de hond. Het is verleidelijk om in verband met die hond nog even iets over de (schoon-) moeder te zeggen. Laat ik dat niet doen.
En nu? Het weer is beter nog dan gister, maar ik zie niets of niemand bovenaan die dijk. Ik ga wat anders doen. Koffie en een stukje fietsen.