Lomm

De kerk van Lomm is gewijd aan de heilige Antonius Abt. Dat is die met het varken en niet Antonius van Padua die je meestal met een kind op zijn arm tegenkomt, de naar hem vernoemde teunisbloem in de andere hand en bij wie je terecht kunt voor verloren voorwerpen. Die Anton dus niet, al worden er in de anderhalf uur daarna heel wat verhalen gevonden.

Dat varken van onze Antonius staat voor de demonen die het gemunt hadden op het zielenheil van de heilige; zonder resultaat natuurlijk.

We hebben het dus over de kerk van Lomm. Als we vanaf Venlo naar dit dorp fietsen, vertelt Tuur van Stiene Piet. Op zíjn initiatief kwam er in Lomm een kerk die de kapel aldaar verving. Daarom dacht ik nog even dat het kerkplein naar deze voorvechter van het roomse leven was vernoemd. Ik keek niet goed naar het straatnaambordje. Er stond geen Stien maar Stijn en dat bleek de prins carnaval van een of ander jaar te zijn. Het bordje zal niet officieel geweest zijn. Wij fietsen een paar dagen langs de Maas, Tuur en ik, en het zou een schande zijn om niet ook even door Lomm te rijden en er af te stappen, want genoemde Stiene Piet was Tuurs grootvader en alsof het niet genoeg: hier ook, in zijn geboortedorp, diende zijn vader Herman zijn eerste mis op. Later, als we bij een neef en nicht zijn aangeschoven voor een onverwachte lunch met handgesneden brood, weet de nicht te

vertellen dat oom Herman Tuurs vader dus, het huwelijk van haar schoonouders heeft ingezegend. Dat was vlak na de oorlog zoals op een foto te zien is, met het bruidspaar bij het altaar en priester Herman (broer van de bruid). Het dak van het koor was vernield zodat het zonlicht ongehinderd en vol op het altaar en het bruidspaar kon schijnen. Een paar jaar later zou de veelbelovende priester, de trots van de familie, uit een klooster in Zuid-Amerika wegvluchten om zich in Nederland vrij snel te ontwikkelen tot gereformeerd predikant, schrijver van boeken waarin hij de heilige moederkerk aanklaagt en een bruid vindt met wie hij een gezin van zeven kinderen sticht. Neef Wim, die het woord meestal aan zijn vrouw, de aangetrouwde maar in familieaangelegenheden buitengewoon goed ingevoerde nicht, … neef Wim dus vertelt dat hij achttien was toen hij voor het eerst hoorde dat zijn moeder (de oorlogsbruid) nog een broer had en dat dat de priester op de foto was. Dat was in 1966.

We zijn er even stil van, ook ben ik de enige die hier niets van wist. Intussen zijn de tijden veranderd en zijn de neven en nichten op een hartelijke manier in elkaars leven terechtgekomen, getuige onze lunch.

De nicht is de koster van de Antonius, de neef organist en het zou schandalig zijn om de kerk niet ook even van binnen te bekijken. Tuurs vader heb ik goed gekend. Dat maakt het makkelijk als Tuur vertelt dat die na de mis bij de hoofdingang stond (waar nu een wespennest ons voorzichtig maakt), in habijt en daar het plein overzag. Vader Herman moet dat blijkbaar als een mooi moment hebben ervaren, memorabel genoeg om er jaren later bij zijn kinderen op terug te komen. In gedachten zie ik Herman er staan, bij de hoofdingang, maar ook bij het koor waarvan het dak is weggeschoten. De oude Herman zie ik, want als jonge priester heb ik hem natuurlijk nooit gekend.