(een derde en laatste vervolg)
16 oktober 2025
De digitale versie van het beeld waarin Gerard in 1998 mijn gedicht verwerkte, kreeg ik twee dagen later binnen, met als commentaar ‘Dat viel nog niet mee.’ En ‘Het verhaal komt later.’ Dat later was afgelopen vrijdag toen we lunchten op het Anna Paulownaplein, midden op een rotonde. Een bronzen Anna Paulowna luisterde vanaf haar bankje mee. Ze had aan mogen schuiven. Dat deed ze niet.
Gerard was vorige maand zijn apparaten en harde schijven in gedoken, had gekeken naar conversiemogelijkheden, gestoeid met Atari. Atari… dat klonk voorwereldlijk. Even meende ik op het gezicht van Anna Paulowna iets te bespeuren dat op herkenning leek. Dan waren er nog de vele varianten van het werk. Gerard bewaart alles, inderdaad. In de tijd dat ik meer gedichten schreef dan nu, gooide ik eerdere versies doorgaans weg. Dat vond Gerard dom, want je wist nooit of een eerdere versie, of een deel daarvan, bij nader inzien niet toch een betere was. Het kwam allemaal terug terwijl ik weer een hap nam van het dikke en heerlijke brood of weer in de overdadige en zalige paddenstoelen op het bord voor me dook. Gerard vertelde, ik at. Op een of andere manier gingen zijn verhaal en mijn gastronomische gymnastiek heel goed samen. De definitieve versie, de versie dus van het werk boven mijn bureau, had hij niet gevonden. Groepjes van lijnen kwamen op zijn scherm op een andere plek terecht, gingen andere combinaties aan,
zakten weg naar de onderkant. Dankzij het slechte fotootje dat ik hem had gestuurd had hij de boel toch kunnen reconstrueren en omdat ik het werk mét passe-partout had gefotografeerd had hij om zijn ontwerp een dikke rand met dezelfde kleur gezet, bij wijze van grap.
Het was een heel verhaal, zodat ik mijn lunch al op had voor hij aan zijn tosti kon beginnen. Ik hoopte maar dat Anna op haar bankje goed had geluisterd en zou beseffen dat die man die na het relaas van zijn zoektocht en zijn herstelwerkzaamheden eindelijk een hap mocht nemen, een goede vriend van me moest wezen.
Ik schreef eergisteren het eerste van een drietal vervolgstukjes op de Och Heden van 15 september. Bij het zoeken van de begeleidende plaatjes zocht ik naar het bestand dat Gerard me had toegestuurd. Dat moest boven het eerste van die drie komen. Toen pas viel me op dat de lijnen niet hetzelfde zijn, de drie vormen onder niet, en ook niet het ingewikkelde samenspel in het midden. Ook de lucht is anders: dezelfde wolken, maar ze waren verschoven op een manier zoals een echte lucht dat doet. Ik heb die jongen behoorlijk aan het werk gezet. Het ding aan de muur hangt pal boven mijn computer (heb ik al gezegd). Op het scherm van mijn monitor heb ik de digitale versie. Mijn ogen springen heen en weer. Het lijkt even alsof ik in een landschap sta. De lucht beweegt, water beweegt, begroeide oevers bewegen in de wind. Een stil land, waarin je moet zien om te zien dat het beweegt.
Als wij weer verder lopen blijft Anna Paulowna zitten. Ze vraagt zich af waar we het nou precies over hadden. Ze zou dat werk van Gerard wel eens willen zien. Ik laat het hangen, dus ze moet maar eens hier komen.