22 mei 2025
We zijn gearriveerd in een huisje bij Dornumersiel. Het is daar fris en het waait flink. De eerste verkennende wandeling in de omgeving leerde dat de Duitse Wadddeneilanden veel dichter bij de kust liggen dan verwacht en dat het strand hier maar heel weinig voorstelt. Maar ook dat je bij restaurant Die Hafensänger wel een pond asperges op je bord geschoven krijgt.
Als we weer terug zijn in het huisje is het nog vroeg. De wind houdt de lucht zuiver en schoon. En licht. Door het raam zie ik in de verte een huis met een zadeldak. Dat huis steekt boven andere lage vakantiebungalowtjes uit, want zo eentje als wij er hebben, is niet uniek. Het zijn er tientallen. Hoe dan ook: ik zie dat zadeldak en een stukje gevel, genoeg om onmiddellijk aan het huis van Damen te denken. Sterker: heel even denk dat dat het huis van Damen is! Zoals het een lange kindertijd lang op de hoek van de Zwartendijk stond en wat ooit nog Choorstraat heette. Bij Monster. De straat heet nu anders en het huis staat er niet meer. Je vindt er nu een ingewikkelde rotonde. Maar in mijn herinnering leeft losgezongen van het hier en nu een gevaarlijk kruispunt voort en ook dar huis van de familie Damen (of was het Van der Knaap?). Wij woonden nog geen honderd meter daarvandaan.
Het moet die combi zijn van licht, lucht, asperges en dat dak waardoor ik plots weer even in Monster verkeerde. Ook die asperges hebben daarmee te maken. Die witte slierten staan bij mij onbetwist op nummer één, wat in de maanden mei en juni de keuze in een restaurant erg makkelijk maakt.
Asperges associeer ik nog steeds met uit eten gaan met het gezin én met mensen die op het kantoor van mij vader werkten. Tenminste één keer per jaar gingen we naar hotel Elzenhagen, nog geen kilometer bij het al genoemde kruispunt vandaan, niet de kant op waar wij woonden, maar juist meer naar Poeldijk. Of ik asperges als kind dan al zo lekker vond? Ik weet het niet. Maar het hoorde bij de vreugde van het uit eten gaan. Later zette die traditie zich voort bij mijn schoonouders, maar dat was in een tijd dat er geen zeelucht of – meer aan te pas kwam.
Zoals nu. Ik moet nog een keer naar ‘het huis van Damen’ om me te realiseren dat ik niet over de glazen kassen kijk om het te zien, maar over bungalowtjes. Ik weet niet eens of ik het wel zo leuk vind om me zomaar even in het Westland te wanen. Daarvoor zijn we immers niet naar de noordkust van Duitsland gereden.
Vandaag zou mijn oudste zus jarig zijn geweest. Voor wat haar laatste verjaardag zou zij nodigde zij ons uit om asperges te gaan eten. Nee, niet bij Elzenhagen, maar in een restaurant in Ter Heijde dat toen Elzenduyn heette. Inderdaad, omdat het van dezelfde eigenaar was.